Η αποχώρηση του Θερσίτη...

Στις 15 Μαρτίου έκλεισε ένας χρόνος από την πρώτη δημοσίευση του ιστορικού στοιχείου της εβδομάδας από τον φίλο μου τον Θερσίτη...

Έτσι, "ο φίλος μας ο Θερσίτης μας αποχαιρετά" όπως μου έγραψε και ο ίδιος σε ένα e-γράμμα που μου έστειλε...

Εγώ θέλω να τον ευχαριστήσω για τα κείμενα του και εύχομαι να πάει καλά η έκθεση κόμιξ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (4 ΜΑΡΤΙΟΥ)

4 Μαρτίου 1953.

Εκείνη την ημέρα, πολλοί Σοβιετικοί έκλαψαν. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι πόσοι έκλαιγαν από πένθος και πόσοι από χαρά… Διότι σίγουρα δεν θα ήσαν λίγοι αυτοί που θα χάρηκαν από τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν· γιατί αυτό το καλόπαιδο με την μουστάκα είχε στείλει στα γκουλάγκ ή στον τάφο κόσμο που ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να μετρήσουμε με ακρίβεια. Και όχι μόνο απλούς πολίτες, που συνωμοτούσαν ή που οι μυστικές υπηρεσίες νόμιζαν ότι συνωμοτούσαν εναντίον του συντρόφου Στάλιν· ακόμη κι άνθρωποι που είχαν φάει ψωμί και αλάτι μαζί του κατέληξαν μαχαιρωμένοι πισώπλατα, επειδή χαλούσανε τη μόστρα του Κόμματος (του Γενικού Γραμματέα, για την ακρίβεια, αλλά…), και αναφέρω ενδεικτικά μόνο το γνωστότερο παράδειγμα, αυτό του Τρότσκι, που ακόμη και στο Μεξικό κρύφτηκε, αλλά δεν γλίτωσε από το μακρύ χέρι του Στάλιν. Ναι, σίγουρα ηγήθηκε της τρομερής σοβιετικής πολεμικής μηχανής, χωρίς την οποία οι Αμερικάνοι και οι Εγγλέζοι την είχαν βαμμένη στον πόλεμο με τους Ναζί, αλλά αυτό δεν τον μετατρέπει σε άγιο… Βέβαια, ούτε παρανοϊκός ήταν, ούτε τρελός: απλά παθιασμένος με την εξουσία του. «Μικροσκοπικός, δόλιος, ελάχιστα σίγουρος για τον εαυτό του, βίαιος, νυκτόβιος και με μια μόνιμη δυσπιστία, ο Στάλιν θαρρείς και βγαίνει κατ’ ευθείαν από τον Βίο των Δώδεκα Καισάρων του Suetonius, παρά ανήκει στην μοντέρνα πολιτική ζωή», γράφει ο καλός κύριος Hobsbawm. Και παραθέτω ένα ενδεικτικό ανέκδοτο: Ο Στάλιν έχει παρευρεθεί σε έναν χορό που δίνει κάποια οργάνωση Γεωργιανών στη Μόσχα (μη ξεχνάμε ότι ο Στάλιν ήτο Γεωργιανός). Την επόμενη ημέρα ψάχνει να βρει την πίπα του. Μην βρίσκοντας την πίπα και γνωρίζοντας την φήμη των Γεωργιανών ως κλεφταράδων (για την τότε ΕΣΣΔ), τηλεφωνεί στον Μπέρια (αρχηγό της υπηρεσίας που θα γίνει αργότερα KGB) και του ζητάει να ανακρίνει όλους τους παρευρισκόμενους στο χορό, προκειμένου να βρεθεί…η πίπα του! Αργότερα την ίδια μέρα, ανακαλύπτει την πίπα παραπεσμένη κάτω από το γραφείο του. Τηλεφωνεί ξανά στον Μπέρια: «Έλα, Μπέρια, άσε τις ανακρίσεις, την βρήκα την πίπα, είχε πέσει κάτω από το γραφείο». «Ναι, σύντροφε Στάλιν, αλλά 1287 Γεωργιανοί έχουν ήδη ομολογήσει ότι αυτοί σου έκλεψαν την πίπα!»

Πώς να μην χαρεί ο κόσμος, όταν ένας μεγάλος δικτάτορας πέθανε την 5^η Μαρτίου του 1953;…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ))

22 Φεβρουαρίου 1913.

Ένας άνθρωπος, που έτσι κι αλλιώς δεν έκανε για πρόεδρος, τρώει μια σφαίρα στο κεφάλι και αποδημεί εις Κύριον. Η προεδρεία είναι της Δημοκρατίας των Ηνωμένων Μεξικανικών Πολιτειών (του Μεξικού, καλέ!) και το κεφάλι ανήκει στον Φρανσίσκο Μαδέρο. Τον φουκαρά τον Μαδέρο, έναν άνθρωπο αγαθότατο και πράο, που πλήρωσε αυτές τις αρετές του με τη ζωή του. Γιατί όμως; Για να δούμε… Είναι 1910 και το Μεξικό διοικείται εδώ και 34 χρόνια από τον ίδιο (δήθεν δημοκρατικά) εκλεγμένο πρόεδρο, τον Πορφύριο Ντίαζ. Ο Μαδέρο, γόνος πλούσιας οικογένειας, με τρελές σπουδές σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ειρηνικός, χορτοφάγος και μασόνος αποφασίζει να αναμετρηθεί με το γέρικο θηρίο για να φέρει την δημοκρατία στο Μεξικό, που στην ουσία έχει δικτατορία (πέσαμε δηλ. σε ιδεολόγο!). Μετά από πολλές παλινωδίες, ευτράπελα, εξορίες και απειλές κατά της ζωής του, τον Οκτώβρη του 1911, ο Μαδέρο γίνεται Πρόεδρος με την υποστήριξη των ΗΠΑ (πάλι αυτές!), αφού ο Ντίαζ έφυγε εξορία για να μην χοντρύνει το παιχνίδι και γίνει κανένας εμφύλιος. Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα: το κράτος, μετά από 35 χρόνια Ντίαζ έχει παραλύσει· χρειάζεται νέους θεσμούς, νέα οικονομία, νέα, νέα, νέα… Πολλοί από τους υποστηρικτές του Μαδέρο όμως (όπως και ο «μέγας επαναστάτης» Ζαπάτα) το μόνο που θέλουν είναι αναδασμό γης και να συνεχίσουν τη ζωούλα τους, τίποτα άλλο. Ο Μαδέρο προσπαθεί να βάλει τις μεταρρυθμίσεις σε μια σειρά, όμως οι οπαδοί του αναδασμού δεν μπορούν να περιμένουν· προσπαθεί να ικανοποιήσει όλες τις κοινωνικές τάξεις, όμως κάθε μια ζητάει και διαφορετικά πράγματα. Αναπόφευκτα, μια κρίση πέφτει στο κεφάλι του Μαδέρο, και όχι από το πουθενά: ο στρατηγός Χουέρτα που στάλθηκε να κάνει ζάφτι τον Ζαπάτα που ξεσηκώθηκε, αντί να κάνει το καθήκον του, κάνει συνωμοσίες· με τον ανιψιό του Πορφύριο Ντίαζ και τον πρέσβη των ΗΠΑ (μα, ξανά-μανά αυτές;!;). Στις 9 Φλεβάρη, οι γαλονάδες κάνουν πραξικόπημα, στις 18 μπουκάρουν στο προεδρικό μέγαρο και τσακώνουν τον Πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του. Βράδυ 22^ης, ο Μαδέρο και ο αντιπρόεδρος εκτελούνται, δήθεν κατά την απόπειρα απόδρασης τους…

Φουκαρά Μαδέρο, αφού ήσουν τόσο καλό παιδί και δεν έκανες για την πολιτική, τι πήγες κι έγινες πρόεδρος; Για να σου φάνε το κεφάλι, μια 22^η Φεβρουαρίου 1913;…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

17 Φεβρουαρίου 1863.

Στην Γενεύη, ένας επιχειρηματίας, ένας στρατηγός, ένας νομικός και δυο γιατροί ιδρύουν μια μόνιμη επιτροπή, την «Επιτροπή των 5» που θα ονομαστεί επισήμως «Διεθνής επιτροπή βοηθείας για τους τραυματίες στρατιωτικούς σε εκστρατεία». Εσείς κι εγώ όμως την γνωρίζουμε πολύ καλά με το όνομα που θα πάρει στα 1876: «Διεθνής επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού». Ο επιχειρηματίας και ανθρωπιστής ιδιαίτερης ευαισθησίας που έχει κινητοποιήσει κόσμο και κοσμάκη για να βοηθήσει τους ελεεινούς, λασπωμένους, ματωμένους και σακατεμένους τραυματίες των μαχών, είναι ο γνωστός Ελβετός Henry Dunant. Ο άνθρωπος δεν είχε καμιά σχέση με την ιατρική, επιχειρηματίας ήταν. Και ως τέτοιος, είχε ανάγκη να συναντήσει προσωπικώς τον αυτοκράτορα των Γάλλων, Napoléon III, για ένα διοικητικό-οικονομικό θέμα, σχετικά με την αποικιακή εταιρία του στην γαλλοκρατούμενη Αλγερία. Στα 1859 λοιπόν, πάει να τον βρει στην βόρεια Ιταλία, όπου υποστηρίζοντας στρατιωτικά το Βασίλειο του Πιεμόντε, ο Napoléon πολεμά εναντίον των Αυστριακών που κατέχουν ακόμη όλη την κεντρική και ανατολική Βόρεια Ιταλία. Ο Dunant φτάνει στο σημείο όπου βρίσκεται ο αυτοκράτωρ αμέσως μετά την μάχη του Σολφερίνο και πέφτει πάνω σε κάπου 35.000 νεκρούς και τραυματίες. Το σοκ του θα είναι τόσο μεγάλο, που εκτός από την υπεράνθρωπη προσπάθεια του να βοηθήσει επί τόπου τους πάσχοντες (ανεξαρτήτου στολής), με την βοήθεια των ντόπιων γυναικών και αιχμαλώτων αυστριακών ιατρών, χρόνια αργότερα θα εκδόσει το «Μια ανάμνηση του Σολφερίνο», το πρώτο βιβλίο που περιγράφει το πεδίο μιας μάχης όπως ακριβώς είναι: απάνθρωπο, βουτηγμένο στο αίμα και γεμάτο βογγητά θανάτου. Θα τρέξει, θα μιλήσει, θα τραβήξει μανίκια, θα ζητήσει υποστήριξη και τελικώς θα καταλήξει στην ίδρυση αυτής της Επιτροπής, που μπορεί να μην ήταν η ιδανική λύση, καθώς μερικώς έπρεπε να εξαρτάται από κυβερνήσεις (δηλ. αυτές που οργάνωναν τις μάχες),

...ήταν όμως ένα τεράστιο βήμα προ τα εμπρός, για εκείνη την εποχή, για τον Φεβρουάριο του 1863…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

12 Φεβρουαρίου 1945.

ΕΑΜ και Ελληνική κυβέρνηση προσέρχονται στο τραπέζι των υπογραφών με το ένα φρύδι σηκωμένο: καχυποψία… Είναι φανερό, οι άνθρωποι αυτοί δεν συμπαθούν οι μεν τους δε. Και πώς να το κάνουν, άλλωστε; Δεν έχει περάσει δίμηνο που σφαζόντουσαν (κυριολεκτικά!) στο κέντρο της Αθήνας! Ε, ναι: η επίσημη ελληνική κυβέρνηση που, κατά τον Β’ παγκόσμιο, λούφαζε στην ασφάλεια της βρετανοκρατούμενης Μέσης Ανατολής, επέστρεψε από την… εξορία τον Οκτώβρη του 1944. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν περίμενε τους χαρτογιακάδες για να κάνει νοικοκυριό, έχει κυβέρνηση δική της: το ΕΑΜ. Κομμουνισταί! Αδύνατον! Οι Εγγλέζοι που κόβουν και ράβουν όπως τους γουστάρει αρνούνται κατηγορηματικά να δώσουν στο ΚΚΕ κάτι περισσότερο από μερικά ψίχουλα εξουσίας, κι ας ήσαν οι κομμουνιστές αυτοί που έχυσαν αίμα και έφαγαν χώμα στο βουνό, στα τρεισήμισι χρόνια Κατοχής. Να μην πολυλογώ, Εγγλέζοι και κυβέρνηση δεν θέλουν το ΚΚΕ, το ΚΚΕ δεν ξέρει ούτε το ίδιο τι θέλει, αλλά μάλλον θέλει να πάρει την εξουσία και μάλιστα με τα όπλα για να είναι σε θέση ισχύος στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις, οπότε λίγο τουρλουμπούκι η κατάσταση. Το χειρότερο είναι ότι Churchill και Stalin τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε προ πολλού: «Ι παίρνω Greece, you παίρνεις the rest of Βαλκάνια», αλλά έχουν ξεχάσει να ειδοποιήσουν το ΚΚΕ ότι πολεμάει τζάμπα! Έτσι, το ΕΑΜ μπουκάρει στην Αθήνα, οπού πέφτει μούρη με μούρη με τα μηχανοκίνητα των Εγγλέζων και… τρώει τα μούτρα του, στα Δεκεμβριανά. Η πρωτεύουσα, αν και καταχείμωνο, έχει γίνει θερινή: ωραία Χριστούγεννα! Κόκκινα σαν Πάσχα! Ο Churchill τσατίζεται: «Fuck! αυτοί οι κόπανοι are killing each other, στ’ αλήθεια!» και έρχεται μπας και μας βάλει τάξη. Ο Churchill στην Αθήνα λοιπόν, κομμουνιστές με Εγγλέζους να σκοτώνονται στους δρόμους, κάτι Σλαβομακεδόνες της Ηνωμένης Γιουγκοσλαβίας να πριζώνουν τους ΚΚΕδες στον ένοπλο αγώνα, μύλος η δουλειά! Με τα πολλά, το μπάχαλο λαμβάνει τέλος επισήμως στις 11 Ιανουαρίου μεταξύ ΕΑΜιτών και στρατηγού Skobie και μετά από ένα μήνα, ξανασυναντιούνται για επίσημες τζίφρες: αφοπλισμός του ΕΑΜ και διάλυση του, αμνηστία στους αντάρτες και εκλογές συν δημοψήφισμα για να δούμε τι θα κάνουμε και το έρημο τον βασιλιά που είναι στην πόρτα και περιμένει.

Βελουχιώτης και μερικοί άλλοι αρνούνται να υποταχθούν στις τζίφρες και ξαναπαίρνουν τα βουνά καθ’ ότι ουδόλως τους ικανοποίησε η Συμφωνία της Βάρκιζας που υπεγράφη στις 12 Φεβρουαρίου του 1945…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

2 Φεβρουαρίου σωτήριου έτους 962.

Ένας Γεμαναράς, μάλλον μουσάτος μπαίνει στην βασιλική του Αγίου Πέτρου Ρώμης και στέφεται «Αυτοκράτωρ και Αύγουστος» των Ρωμαίων. Των Ρωμαίων; Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι! Μα, οι Ρωμαίοι δεν μας τελείωσαν γύρω στο 476μ.Χ.; Νομίζετε! Η αυτοκρατορία που η ιστοριογραφία συμβατικά αποκαλεί «Βυζαντινή», λεγόταν πάντα επισήμως «Ρωμαϊκή». Η ιδέα της Ρώμης και της Αυτοκρατορίας της ήταν ένα είδος παθολογικής εμμονής, σαν μανία καταδιώξεως για τους κοσμικούς και λαϊκούς άρχοντες του Μεσαίωνα, σε Ανατολή και Δύση. Η Ανατολή όμως είχε και τυπικά το όνομα· είπαμε: το Βυζάντιο λεγόταν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στη Δύση όμως υπήρχαν μόνο Γότθοι, Φράγκοι, Λομβαρδοί, Βάνδαλοι… Τι σχέση είχαν όμως όλοι αυτοί οι Γερμανοί με την Ρώμη; Πολιτικά καμία, μέχρι που ένας πάπας, που τραβιόταν πολιτικώς με τους ντόπιους και τους Βυζαντινούς που τον είχαν στην μπούκα, έστεψε τα Χριστούγεννα του έτους 800, τον ψηλέα τον Καρλομάγνο, «Αυτοκράτωρ Ρωμαίων». Οι Βυζαντινοί τότε είχαν κοντέψει να λυσσάξουν: Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι μόνο η δική μας! Ευτυχώς για τα νεύρα τους, η φάρσα δεν κράτησε πολύ: ο Καρλομάγνος χρησιμοποίησε ελάχιστα τον τίτλο και οι διάδοχοι του έκαναν την δήθεν νέα αυτοκρατορία του καλοκαιρινή! 151 χρόνια αργότερα είναι διασπασμένη σε μικρότερα κομμάτια και αυτό που δήθεν αντιστοιχεί στον πυρήνα της δεν έχει πια βασιλιά: μόνο μια χήρα βασίλισσα, την Αδελαΐδα. Ο βασιλιάς της Γερμανίας, Όττο (ελληνιστή, Όθων), μπουκάρει στην Β. Ιταλία, παντρεύεται την Αδελαΐδα και πάει στον πάπα: «Θα με στέψεις αυτοκράτορα;». Ο πάπας, αγνοώ γιατί, του έκανε μούτρα: « Όχι, δεν σε στέφω!». Σκοτίστηκε και ο Όττο, που λέτε, και έφυγε να σκοτώσει κάτι Μαγυάρους που έκαναν χουλιγκανισμούς στο μαγαζί του, στη Γερμανία. 11 χρόνια αργότερα, ο πάπας έχει once more βρεθεί με το αυγό στον κώλο και στέλνει να φωνάξουν τον Όττο: «Για εκείνη την στέψη που λέγαμε, δεν έρχεστε; Έχουμε και κάτι προβληματάκια στην πόλη…». Ο Όττο λοιπόν, δόξη και τιμή, χρίζεται Αυτοκράτωρ, γίνεται πρόσωπον ιερό και θέλει να λογίζεται ανώτερος από τον πάπα που ήρθε να τον ξελασπώσει εκείνη την ωραία 2^α Φεβρουαρίου του έτους 962.

Ο καβγάς για το πάπλωμα μεταξύ Αυτοκράτορα και Πάπα ετοιμάζεται να ξεκινήσει…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

26 Ιανουαρίου 1788.

Ο Κάπτεν Άρθουρ Φίλλιπ κανοκιάλησε την παραλία· «Εδώ θα είμαστε σίγουρα καλύτερα» θα σκέφτηκε και αποφάσισε να ακοστάρει. Που; Στον Κόλπο του Sydney στην Αυστραλία. Ααααα, Αυστραλία, υπέροχη χώρα: εφτάμισι εκατομμύρια km² γης, εκ των οποίων τα ¾ είναι έρημος! Αλλά αυτό δεν μπορούν να το ξέρουν ακόμη οι Ευρωπαίοι: ο πρώτος που έπεσε πάνω στην Αυστραλία, ήταν ο γνωστός Κάπτεν Κουκ (και όχι Χουκ) στα 1770, κι από τότε φυσικά, όλα τα ευρωπαϊκά κοράκια έσπευσαν. Την πιο πρωτότυπη ιδέα για την εκμετάλλευση αυτής της νέας ηπείρου την κατέβασαν οι Εγγλέζοι: «Κι εάν μετατρέπαμε αυτήν την Terra Australis σε ένα τεράστιο κάτεργο, ώστε να νοιώσει ασφάλεια ο βολεψάκιας Εγγλέζος μικροαστός;» Αμ έπος, αμ έργον! Ο Κάπτεν Φίλλιπ έφτιαξε τον Πρώτο Στόλο, τον φόρτωσε 772 καταδίκους από τις κακόφημες συνοικίες του Λονδίνου και σήκωσε άγκυρα για Αυστραλία. Μετά από 8 κουραστικούς μήνες στη θάλασσα, έφτασε εκεί όπου έπρεπε και ξεμπάρκαρε στις 18 Γενάρη. «Καλά, βλαμμένοι είναι;» θα αναρωτήθηκε σίγουρα: το Botany Bay, στο οποίο τον είχαν διατάξει να ακοστάρει και να δημιουργήσει την αποικία-κάτεργο του, δεν έχει σιγουρεμένο πόσιμο νερό, το αγκυροβόλιο δεν ήταν καλό και το έδαφος στείρο. Τσακάλι καθώς ήταν, ο κάπτεν κατάλαβε ότι εάν ήθελε να επιτύχει το ανθρωπιστικό του έργο και οι 732 κατάδικοι του να επιζήσουν (του είχαν ήδη πεθάνει καμιά σαρανταριά στο ταξίδι), έπρεπε να βρει ένα μέρος με καλή γη και πόσιμο νερό. Έτσι, έριξε μια ματιά στα περίχωρα (δεν υπήρχε και κανένα περίπτερο εκεί γύρω, να ρωτήσει) και τελικώς, ανακάλυψε ένα μέρος γουστόζικο λίαν, με καλό έδαφος (ήξερε και από κηπουρική ο κάπτεν, γι’ αυτό), καθαρό νεράκι του θεού και ωραία παραλία, να τσαλαβουτάν άνθρωποι και βάρκες και την έστησε εκεί. Κατέβασε τους καταδίκους του και τους ολίγους πεζοναύτες και λοιπούς αξιωματικούς του κι οργάνωσε την ωραιοτάτη αποικία-κάτεργο του εκεί· ονόμασε και τον κόλπο «του Sydney», προς τιμήν του Λόρδου Sydney (ποιος ήτο ετούτος, ούτε και ξέρω!)...

...και όλα ήσαν φίνα και καραμπουζουκλίδικα, εκείνη την (εορταζόμενη ως εθνική γιορτή της Αυστραλίας) 26 Ιανουαρίου 1788…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

22 Ιανουαρίου 1879.

Είναι περίπου 9 το πρωί και στην κοιλάδα της Ισαντλουάνα της Νότιας Αφρικής ακούγονται πυροβολισμοί. Τίποτε κυνηγοί; Όχι: πόλεμος! Μια Βρετανική Αυτοκρατορία με αποικίες σε όλες τις ηπείρους, σας λέει κάτι; Ε, πως νομίζετε ότι δημιουργούνται τέτοιες αυτοκρατορίες; Θα σας πως εγώ: κατέχουμε το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος και εκατοντάδες μίλια προς την ενδοχώρα, αλλά θέλουμε και την ενδοχώρα που περισσεύει. Καλώς· υπάρχει όμως ένα μικρόόόό προβληματάκι: το βασίλειο της Zululand. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει αβιογένεση, οι Ζουλού κατοικούν αυτά τα χώματα εδώ και αιώνες και σίγουρα δεν σκοπεύουν να τα δώσουν στον κάθε ηλίθιο που ήρθε πέρα από τη θάλασσα, φορώντας κόκκινα και άσπρο κράνος από φελλό. Προκειμένου να τους ξεφορτωθεί, ο Αρμοστής Νοτίου Αφρικής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας επιδίδει τελεσίγραφο στον Βασιλιά των Ζουλού, Κετσουάγιο, γνωρίζοντας ότι θα απορροφηθεί και, μόλις απορρίπτεται, ο Λόρδος Τσέλμσφορντ διασχίζει τον Bufallo river για να εισβάλει στην Zululand. Ο Λόρδος είναι τόσο σίγουρος για τα στρατά του, κι ας είναι μόνο 3-4.000, κι ας περιμένει ότι οι Ζουλού θα είναι πολλαπλάσιοι· οι φαντάροι είναι οπλισμένοι με τουφέκια Martini-Henry, την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ενώ οι Ζουλού έχουν μόνο αυτά τα… τα… πως τα λένε; Κάτι κοντά δόρατα τέλος πάντως, και ασπίδες από φλοιούς δέντρων, άντε και κανένα απαρχαιωμένο εμπροσθογεμές τουφέκι. Αθώοι καθώς είναι και πρωτόγονοι δεν μπορούν να βλάψουν την πελώρια Αυτοκρατορία, και ο Λόρδος, αφού τους υποτάξει σε μερικές εβδομάδες, θα στεφθεί με δάφνες δόξας και πολλά φράγκα. Αφήνει λιγότερους από τους μισούς άντρες του στην Ισαντλουάνα για να κυνηγήσει μερικές χιλιάδες Ζουλού που νομίζει ότι είναι η κύρια δύναμη που ήρθε να τον προϋπαντήσει. Έτσι φτάνουμε σε αυτό που λέγαμε στην αρχή: πυροβολισμοί στις 9 το πρωί· οι έφιπποι ανιχνευτές των Βρετανών κυνηγούσαν μερικούς Ζουλού, όταν συνειδητοποίησαν ότι 20.000 από δαύτους περίμεναν κρυμμένοι στο χορτάρι της σαβάνας. «Μτι μκάνουμε μτώρα;» αναρωτήθηκαν οι αρχηγοί τους. «Μείχαμε μσυμφωνήσει μνα μεπιτεθούμε μαύριο» είπε ο ένας, «Μναι, μαλλά μμας μανακάλυψαν! Μπρέπει μνα μεπιτεθούμε μαμέσως!». Οι ανιχνευτές στο μεταξύ έτρεξαν αμυνόμενοι να ειδοποιήσουν την ολιγομελή (αλλά οπλισμένη με Martini-Henry!) δύναμη του στρατοπέδου. Too late… Σε χρόνο dt οι Ζουλού έχουν μπουκάρει στο στρατόπεδο και με την ευφυή τακτική «των κεράτων του βούβαλου» έχουν περικυκλώσει τα Εγγλεζάκια. Αυτά παθαίνει όποιος υποτιμά τους αυτόχθονες, ακόμη και εάν δεν έχουν μπαρούτι, ακόμα και εάν τα παλάτια τους είναι από λάσπη και τα καλύτερα ενδύματα τους από δέρμα λεοπάρδαλης.

Εκατοντάδες ξεσκισμένοι Βρετανοί, μόνο αυτό θα περισσεύει στην κοιλάδα της Ισαντλουάνα εκείνο το απόγευμα της 22^ης Ιανουαρίου του 1879…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

15 Ιανουαρίου 1919.

Είναι η χρονική στιγμή που θα επιτρέψει στον Γιωργάκη μας να θέσει στα τέλη Μαΐου 2009 το ιστορικό ερώτημα «ΠΑΣΟΚ ή βαρβαρότητα;». Μην απορείτε, δεν τρελάθηκα! Η ακριβής ερώτηση είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και ετέθη από την Ρόζα Λούξεμπουργκ (στα 1915, νομίζω). Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που μαζί με τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλους ουτοπιστές(;) δρούσαν στα πλαίσια της Spartakusbund, της Ένωσης Σπάρτακος, κομμουνιστικής αλλά όχι κομμουνιστικής, αναρχικής αλλά όχι αναρχικής, τροτσκιστικής αλλά όχι τροτσκιστικής συμμαχίας αριστερών. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που ξεσπά στα 1914, βρίσκει τους κάλους πατριώτες σοσιαλδημοκράτες να τα έχουν κάνει πλακάκια με την απολυταρχική και μιλιταριστική μοναρχία του Keiser, οπότε οι αριστεροί «ελευθέρας βοσκής» προσπαθούν να οργανώσουν εργάτες και στρατιώτες εναντίον του κεφαλαίου και του πολέμου. Έτσι θα γεννηθεί η Ένωση Σπάρτακος (επειδή ο Λίμπκνεχτ υπέγραφε τα φυλλάδια του ως Σπάρτακος, για λόγους συμβολικούς) και θα διωχτεί αγρίως: απαγορεύσεις, διώξεις, φυλακίσεις· ο ίδιος ο Λίμπκνεχτ κι η Λούξεμπουργκ θα φυλακιστούν, στα μέσα του 1916, και δεν θα αποφυλακιστούν παρά μερικές ημέρες πριν την οριστική λήξη του Πολέμου, στις 11/11/1918. Στο μεταξύ, ήδη πριν τη λήξη, εργατικά κινήματα υπέρ της παύσης του πολέμου και της ανάληψης της εξουσίας από το προλεταριάτο έχουν ξεσπάσει στη Γερμανία και αυτούς ακριβώς θα προσπαθήσουν να οργανώσουν οι Σπαρτακιστές, κηρύσσοντας στο Βερολίνο την Free Socialist Republic. Η Λούξεμπουργκ, αντίθετα με τους Ρώσους Μπολσεβίκους τους οποίους και κατηγορούσε, δεν ήθελε βία στον αγώνα για την εξουσία –και κάπου εδώ πέφτει και το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;». Τα κινήματα και οι επαναστάσεις όμως, είναι γεγονότα βίαια (το γράφει και ο Μάο) και ξεφεύγουν από θεωρίες και συμβούλια, και, προκειμένου να μην χάσουν τα αυγά και τα καλάθια, οι καλοί πατριώτες σοσιαλδημοκράτες, προκειμένου να ειρηνεύσουν το εσωτερικό της νεοσύστατης Δημοκρατίας της Βάιμαρ, στέλνουν τους παραστρατιωτικούς τους να εξαφανίσουν την ακροαριστερή πτέρυγα που τους έχει πρήξει. Πρέπει όμως να είσαι πολύ προσεκτικός με το τι λες σε στρατιωτικούς: κατόπιν σύλληψης και ανάκρισης, Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ εκτελούνται και πετιούνται σε ποτάμια του Βερολίνου· το ίδιο και εκατοντάδες μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στο ερώτημα λοιπόν «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;» της Ρόζα, η καθεστηκυία τάξη της απάντησε «Μπα! Βαρβαρότητα καλύτερα.» και την εσκότωσε με μια σφαίρα στο κεφάλι στις 15 Ιανουαρίου 1919…

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

1^η Ιανουαρίου.

Καλή μας χρονιά και την υγεία μας να έχουμε και μακριά από εμάς η κρίση. Πότε όμως η 1^η Ιανουαρίου καθιερώθηκε ως πρωτοχρονιά και πως φτάσαμε εκεί; Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα ημερολόγια. Βρισκόμαστε στα 45 π.Χ. και… ναι, όλη η Γαλατία είναι κατειλημμένη από τους Ρωμαίους, εκτός από ένα χωριό και «μπλα, μπλα, μπλα», αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι ο στρατηγός που κατέλαβε την Γαλατία, ο Καίσαρ, ως pontifex maximus (αρχιερέας της Ρώμης δηλ.), έχοντας προ πολλού συνειδητοποιήσει ότι το ρωμαϊκό ημερολόγιο έχει κλατάρει και χάνει 90 μέρες (δηλ. το ημερολόγιο γράφει «Δεκαπενταύγουστος» και έξω έχει Νοέμβριο!), παίρνει τηλέφωνο τον αστρονόμο Σωσιγένη, στην Αλεξάνδρεια, και του ζητάει να φτιάξει ένα νέο ημερολόγιο· την 1^η Ιανουαρίου 45 π.Χ. το νέο αυτό ημερολόγιο, το λεγόμενο «ιουλιανό», μπαίνει σε εφαρμογή στη Ρώμη. Η 1^η Ιανουαρίου ήταν προ πολλού η αρχή του έτους για τους Ρωμαίους υπάτους· όμως στη Ρώμη υπήρχαν πρωτοχρονιές αγροτικές, θρησκευτικές, και πάει λέγοντας. Ο απλός Ρωμαίος, όπως και ο απλός Έλληνας της αρχαιότητος, άλλαζαν χρονιά στις 20-21 Μαρτίου, με την εαρινή ισημερία. Αργότερα, στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που την λέμε Βυζαντινή, η πρωτοχρονιά έπεφτε 1^η Σεπτεμβρίου, επειδή τότε ξεκινάει το «λειτουργικό έτος» της ορθοδόξου εκκλησίας· στην μεσαιωνική Ευρώπη πάλι, καθένας μετρούσε όπως τον βόλευε: άλλοι είχαν πρωτοχρονιά τα Χριστούγεννα, άλλοι του Ευαγγελισμού, άλλοι το Πάσχα… Ο μόνος που επέμενε να γιορτάζει την πρωτοχρονιά του την 1^η Ιανουαρίου, ήταν ο πάπας. Έτσι, 1627 χρόνια μετά τον Καίσαρα, ένας πάπας που κατάλαβε ότι το ιουλιανό ημερολόγιο έχανε 10 ημέρες σε σχέση με την πορεία του ήλιου, αποφάσισε να το αλλάξει. Ήταν στα 1582 και ο πάπας ήταν ο Γρηγόριος ο 13^ος, που θα δώσει το όνομα του στο (ανανεωμένο) ιουλιανό ημερολόγιο. Έτσι η πρωτοχρονιά φιξαρίστηκε οριστικά στην 1^η Ιανουαρίου. Το αστείο είναι ότι αρκετές χώρες τις δυτικής Ευρώπης είχαν ήδη συμφωνήσει με αυτό πριν ακόμα ο πάπας ρίξει την ιδέα· π.χ. η Βενετία (ως πόλη-κράτος την εποχή εκείνη) άλλαζε χρονιά κατά την 1^η Ιανουαρίου ήδη από το 1522. Τώρα συγκεκριμένα, πότε η πρωτοχρονιά ορίστηκε για την 1^η Ιανουαρίου στην Ελλάδα, δεν ξέρω να σας πω… Ξέρω μόνο ό,τι το ημερολόγιο μας άλλαξε οριστικά από ιουλιανό σε γρηγοριανό τον Μάρτιο του 1924, με 342 χρόνια καθυστέρηση… Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, όπως πάντα…

Καλή μας χρονιά και πάλι, να υγιαίνουμε και να αγαπιόμαστε, πάνω από όλα.

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ)

Χριστούγεννα 1914.

«Αγαπητοί γονείς, Ακόμη 36 ώρες χαρακωμάτων κύλησαν, αλλά αυτές πέρασαν μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες, που θα σας διηγηθώ…». «Αγαπημένη μου αδερφή Τζάνετ, […].Φαντάσου ότι ενώ εσύ και η οικογένεια τραγουδάτε χριστουγεννιάτικα τραγούδια μπροστά στο τζάκι στο Λονδίνο, εγώ κάνω το ίδιο στο πεδίο μάχης στην Γαλλία με εχθρούς στρατιώτες». 1914-1918. Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η μεγαλύτερη σφαγή στην Ιστορία. Σφαγή απόλυτη, εντελώς άχρηστη, τρομακτικά παράλογη, βιομηχανοποιημένη… Κι όμως: μέσα σε αυτό το χασάπικο, υπάρχει ένα σκηνικό τόσο απλό, ζεστό κι ανθρώπινό, που καταντάει σουρεαλιστικό. Ενώ από τον Σεπτέμβρη του ’14, εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι, Γερμανοί και Εγγλέζοι συνωστίζονται για να σφαχτούν, σκάβοντας χαρακώματα σε μιαν ατέλειωτη γραμμή μεταξύ Ελβετίας και Βορείου Θάλασσας, φτάνουν κάποτε τα Χριστούγεννα. Και τότε, να, το θαύμα συμβαίνει: Ανακωχή! Όχι διατεταγμένη· ανακωχή αυθόρμητη, μπακαλίστικα κλεισμένη: «You don’t shoot, we don’t shoot!», «Pas tirer, bons Français !», «Nichts feuern!». Γερμανοί φαντάροι στολίζουν τα συρματοπλέγματα τους με χριστουγεννιάτικα δεντράκια και τραγουδάνε «Stille Nacht, heilige Nacht…». Τα Εγγλεζάκια τα χάνουν, μέχρι που οι Γερμανοί τους ζητάν να βγουν από το χαράκωμα για να μιλήσουν… 2/3 του αγγλογερμανικού μετώπου περνάει παραπάνω από 48 ώρες ειρήνης και γιορτής. Οι Γάλλοι μπορεί κατά τόπους να είναι λίγο πιο καχύποπτοί, όμως, Χριστούγεννα είναι, merde! όλοι θέλουν να το γιορτάσουν, να μην πυροβολήσουν, να μην σκοτωθούν, να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους, να μοιραστούν, να γελάσουν. Οι Γερμανοί δίνουν πούρα, οι Εγγλέζοι τσιγάρα, οι Γάλλοι δίνουν κρασί, οι Γερμανοί σοκολάτες· κουμπιά, ζώνες, μαχαίρια και κράνη ανταλλάσσονται· οι μεν δείχνουν στους δε φωτογραφίες των οικογενειών τους, των αρραβωνιαστικών, των γονιών· οι Γερμανοί διαβάζουν εγγλέζικες εφημερίδες και γελάνε: «Τι ψέματα είν’ αυτά;!; Οι Γάλλοι τελείωσαν, οι Ρώσοι σχεδόν νικήθηκαν!»· οι Εγγλέζοι κοιτούν γερμανικές εφημερίδες: «Οι φυλλάδες σας λένε σαχλαμάρες!», κι όμως τα γέλια έρχονται εκατέρωθεν, καθώς όπως, παρατηρεί ένας Γερμανός: «Εσείς πιστεύεται τις δικές σας, εμείς τις δικές μας». Ίσως λοιπόν οι εφημερίδες να μην λένε όλη την αλήθεια;… Οι Βαυαροί στέλνουν ένα μπιλιετάκι στους Γάλλους: «Αγαπητοί σύντροφοι, αύριο είναι Χριστούγεννα, θέλουμε ειρήνη. Δεν είστε εχθροί μας. Θαυμάζουμε το μεγάλο Γαλλικό Έθνος. Ζήτω η Γαλλία, πολλούς χαιρετισμούς. Υπογραφή: οι Βαυαροί, οι λεγόμενοι Βάρβαροι». Οι Γάλλοι φωνάζουν «Hourrah!!!» στα βαυαρικά τραγούδια και παραλαμβάνουν πίσω τραυματίες που νοσηλεύονταν, όχι ως αιχμάλωτοι, στη γερμανική πλευρά επί πενθήμερο. Ορισμένοι θα πουν ότι Εγγλέζοι και Γερμανοί έπαιξαν και ποδόσφαιρο, γεγονός που επιβεβαιώνει κι ο λοχαγός Blackadder, στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά: «Αν θυμάμαι το ματς; Πώς να το ξεχάσω; Ποτέ δεν μου έδωσαν το οφσάιντ! Δεν μπορούσα να πιστέψω τέτοια απόφαση!» Με δυο λόγια, Χριστουγεννιάτικη Ανακωχή: έτσι θα μείνει στην Ιστορία αυτό το καταχωνιασμένο επεισόδιο, για όσους θέλουν να το θυμούνται· διότι οι διοικήσεις και η λογοκρισία θα προσπαθήσουν να το κάνουν να ξεχαστεί, ήδη τις ίδιες μέρες που συμβαίνει, ώστε να μην επαναληφθεί. Καθώς ο Μεγάλος Πόλεμος σηματοδοτεί το αληθινό τέλος του 19^ου αιώνα και το πέρασμα στον φριχτό 20^ο, η Χριστουγεννιάτικη Ανακωχή είναι η τελευταία αναλαμπή της παλιάς κοινωνίας, αυτής που ζούσε βασισμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, που έδινε στον άνθρωπο σημασία και μια θέση για να σταθεί, να μιλήσει, να αναπνεύσει και να ζήσει.

Καλά Χριστούγεννα (όπως λέει και η ομώνυμη ταινία του Κριστιάν Καριόν, που παρουσιάζει όλα τα παραπάνω· να την δείτε!).

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

15 Δεκεμβρίου 1890.

Παγωμένο ξημέρωμα στον ινδιάνικο καταυλισμό Standing Rock Agency της Νότιας Ντακότα. 39 πράκτορες της Ινδιάνικης Αστυνομίας και 4 εθελοντές περικυκλώνουν το σπιτάκι του Τατάνκα Ιγιοτάκε, καθώς έχουν διαταχθεί να τον συλλάβουν. Γιατί τόσοι άντρες για να συλλάβουν έναν μόνο άνθρωπο; Διότι αυτός ο άνθρωπος, ο Τατάνκα Ιγιοτάκε, δεν είναι άλλος από τον διαβόητο Καθιστό Βούβαλο, αρχηγό και μάγο των Χουνκπάπα Λακότα Σιού, ένας ζωντανός θρύλος δηλαδή, που επί χρόνια πολεμάει του Λευκούς που σφετερίζονται τις γαίες των ιθαγενών. Μεγάλος πολεμιστής κι άριστος ιππέας, οραματιστής και σοφός μάγος, πολεμάει μαζί ή ταυτόχρονα με άλλους γνωστούς φυλάρχους, όπως το Κόκκινο Σύννεφο, εναντίον του Λευκού που θέλει να πατήσει τους Μαύρους Λόφους και τον άνω Μιζούρι είτε για εγκατάσταση, είτε για χρυσοθηρία. Έτσι θα ξεσηκώσει, στα 1875-76, τους παραιτημένους ινδιάνους που έχουν κλειστεί από τους Yankees στους καταυλισμούς και θα κατασκηνώσει στο Μικρό Μεγαλοκέρατο (Little Bighorn, για τους γνώστες), όπου ο ηρωικός αντισυνταγματάρχης Κάστερ θα επιχειρήσει ηλιθιωδώς να τους μακελέψει, με αποτέλεσμα να ξεπαστρευτεί ολάκερο το 7^ο σύνταγμα ιππικού του και ο ίδιος. Ο Καθιστός Βούβαλος θα καταφύγει στον Καναδά και δεν θα επιστρέψει για να παραδοθεί, παρά μετά από 4 χρόνια, μόνο λόγω πείνας και κρύου. Με ειρηνικές πια διαθέσεις, σκεπτόμενος το συμφέρον και την επιβίωση της φυλής του, θα δεχτεί να εγκατασταθεί σε ινδιάνικο καταυλισμό, από όπου θα λείψει για 4 μήνες, ώστε να συμμετάσχει στο Wild West show του πασίγνωστου Buffalo Bill, ως μια εξωτική ατραξιόν· τα λεφτά που θα κερδίζει θα τα δίνει συχνά σε φτωχούς και ζητιάνους. Εκεί θα καταλάβει οριστικά ότι οι εχθροί του δεν ήσαν μόνο οι χρυσοθήρες και το ιππικό, αλλά μια ολόκληρη αλλότρια κοινωνία, εξελιγμένη και τεχνολογικά προηγμένη κι ότι εάν οι Σιού συνέχιζαν να την πολεμούν θα αφανίζονταν. Σε κάθε περίπτωση, οι Αρχές, ανήσυχες μήπως η παρουσία του στον καταυλισμό υποκινήσει φασαρίες, στέλνουν τον πουλημένο στους Λευκούς Ινδιάνο, Κεφάλι Βούβαλου, να τον συλλάβει. Ο καταυλισμός είναι ήδη στο πόδι την στιγμή της σύλληψης και περικυκλώνει το σπίτι του αρχηγού, ο οποίος αρνείται να υπακούσει και να ανέβει στο άλογο· οι πράκτορες χρησιμοποιούν βία· οι Σιού αγριεύουν· ο Πιάσε-την-Αρκούδα πυροβολεί τον Κεφάλι Βούβαλου. Ακολουθεί πιστολίδι. Μέσα στον πανικό, σκοτώνονται επιτόπου 6 πράκτορες, 7 Σιού και ο Καθιστός Βούβαλος.

Νεκρός από μια σφαίρα εξ’ επαφής στο στέρνο και μια στο κεφάλι, εκείνο το θλιβερό για την ινδιάνικη Ιστορία ξημέρωμα της 15^ης Δεκέμβρη 1890…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

Δευτέρα μεσημέρι, και ο φίλος σας ο Θερσίτης ταξιδεύει με το τραίνο προς Αθήνα, «διά υπόθεσην του», όμως όλοι στο βαγόνι (κυρίως δε οι κυρίες) είναι ανήσυχοι και τηλεφωνούν συνεχώς: «Πως είναι η κατάσταση;» «Γίνονται ακόμη φασαρίες;». Κι εγώ απορώ: τι λέει, μήπως να κατεβάσουμε και τα τανκς στους δρόμους;!;!

Είναι μεσημέρι Δευτέρας, 8^ης Δεκεμβρίου 2008 και στην Αθήνα έχει ξεκινήσει ήδη το νταβαντούρι. Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, μέχρι που έφτασα στην Αθήνα (αυτά συμβαίνουν όταν δεν βλέπεις τηλεόραση…)· εκεί, το άτομο που θα με φιλοξενούσε μου έριξε μια λεκτική σφαλιάρα, οπότε κατενόησα το εξής: μπάτσος σκότωσε πιτσιρικά. Αργότερα, θα μάθω με ακρίβεια ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15-16 χρονών, έχει πυροβοληθεί από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, γύρω στις 21:00 μμ του Σαββάτου, 6^ης Δεκεμβρίου 2008. Το φυσικό επακόλουθο αυτής της κίνησης συνοψίζεται στα 4 γράμματα μιας λέξης της πλούσιας ελληνικής γλώσσης: ΧΑΟΣ!!!!! Από τα τέλη του 2004, οπότε και λήγει η περίοδος χάριτος της Ν.Δ. στην εξουσία, λόγω Ολυμπιακών, η διαφθορά της κυβέρνησης τρέχει από τα αυτιά. Ένα κόμμα, έτσι γι’ αλλιώς αντιδραστικό και συντηρητικό, αποτελούμενο κατά 95% από σκατόφατσες (είναι ΚΑΙ αισθητικό το θέμα…) που δεν έχουν δει εξουσία 11 ολόκληρα χρόνια, μα ελάτε στη θέση τους! Δεν θα ρημάξουν τα ταμεία; Δεν θα κλέψουν τα ελάχιστα που άφησαν οι προηγούμενοι; Δεν θα αυθαιρετήσουν υπέρ ημετέρων; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε! Αλλά το να δίνεις ένα όπλο, με αληθινές σφαίρες, σε ανθρώπους με κάβλα την εξουσία, που ο αγαπημένος τους ήρωας είναι ο Ράμπο και να τους στέλνεις για περιπολία στον δρόμο… Μην απορείς που θα θερίσεις θύελλες, όταν ο ανεγκέφαλος εξουσιοδοτημένος κουμπουροφόρος ρουφιάνος σου σκοτώνει αθώα πιτσιρίκια. Και όποιος δεν γνωρίζει τα όρια της κοινωνικής οργής, ας μείνει σπίτι και να μην κατεβαίνει στις εκλογές. Διότι, κύριε, έκλεψες από τα ομόλογα, έκλεψες από την Siemens, έκλεψες από το Βατοπέδι, ενώ είχες φροντίσει εξ αρχής να μαγειρέψεις τα νούμερα, βάζοντας τις αδήλωτες πουτάνες να συμβάλουν στο ΑΕΠ, μας τάραξες στις υποκλοπές, την στιγμή που οι δικοί σου τραβούσαν dvd με τις αθλιότατες προστυχιές τους για ένα διορισμό και δεν θυμάμαι τα υπόλοιπα, έχω χάσει τον λογαριασμό, ε, δεν θα μας σκοτώσεις και τον γιο ή την κόρη! Άντε και γαμήσου! Τα όσα ακολούθησαν εκείνη την ημέρα, είναι ιστορία… Για την ακρίβεια, έχουν ήδη μπει στην Ιστορία, αλλά δεν πέρασαν, είναι ακόμη εδώ. Μπορεί το ντεκόρ από μπλε να έγινε πράσινο, αλλά το βαθύ πράσινο, το βαθύ ΠΑΣΟΚ θα κάνει τα ίδια ακριβώς με τους προηγούμενους, τα ίδια ακριβώς που έκανε το ίδιο παλαιότερα. Κι έχει ήδη βάλει μπρος εξ αρχής ο Χρυσοχοΐδης (υπουργός Αστυνομίας, έτσι το λέγανε πάντα, και μην ακούω ηλίθιους ευφημισμούς για «προστασίες του πολίτη»...) Το θέμα είναι μην τυχόν κι εμείς ξεχάσουμε. Μην ξεχάσουμε το χαμό στους δρόμους· μην ξεχάσουμε τη μαζικότητα· μην ξεχάσουμε να δεκαπλασιάζουμε τις διεκδικήσεις μας, ώστε στο τέλος να βγαίνουμε πάντα κερδισμένοι· και επειδή αρχίζω κι ακούγομαι σαν μανιφέστο ή προκήρυξη του ΚΚΕ, μην ξεχάσουμε το Αλέξανδρο, που μπορεί να μην ήταν ο Λαμπράκης, αλλά…

Απλώς, μην ξεχάσουμε τι έγινε στις 6 Δεκέμβρη 2008 κι εφεξής…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

Και αυτές οι νύχτες θα'ναι του Αλέξη...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

27 Νοεμβρίου 1095.

Μεσαίωνας, που λέτε, ωραία εποχή! Ο Βασιλιάς στριμωγμένος, οι δούκες και οι κόμητες καβάλα, με τους τενεκέδες στο κεφάλι, οι δουλοπάροικοι πεινασμένοι, φαΐ λίγο, αρρώστιες πολλές, πανούκλα, φυματίωση, ααα! Ωραία εποχή! Και ο πάπας Ουρβανός ο 2, μόλις έχει κλείσει τη σύνοδο της Κλερμόντ («18-26 Νοεμβρίου 1095, Κλερμόντ Προβηγκίας, Γαλλία. Είστε επίσκοπος, ιερέας ή διάκος; Δηλώστε συμμετοχή! Οι σύνεδροι θα λάβουν βεβαίωση συμμετοχής…» κτλ., κτλ.). Είναι η εποχή που έχει εκείνο το χοντρό πρόβλημα με την «διαμάχη περί περιβολής» με τον γερμανό αυτοκράτορα (για το ποιος θα χρίζει επισκόπους· ποιος την έχει πιο μεγάλη, δηλαδή. Την εξουσία, εννοώ!) και θέλει να ξεμπερδεύει. Εμάς τι μας νοιάζει, θα μου πείτε. Αν σκεφτείτε τα όσα κήρυξε ο πάπας για την τελετή λήξης της συνόδου, και εμάς νοιάζει, και τους Ιταλούς, και τους Σύριους, και τους Εβραίους, και τους Σαρακηνούς εν γένει, και τα Βαλκάνια ολόκληρα, και τους Ισπανούς. Μα τι κήρυξε πια, ο πάπας, εκείνη τη μέρα;!; Κήρυξε τον πόλεμο κατά των απίστων! Την ανάκτηση των Αγίων τόπων! Την ανακατάκτηση των χριστιανικών εδαφών της Ισπανίας! (Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως). Μα, θα ρωτήσετε, ο πόλεμος δεν είναι αντίθετος με την χριστιανική ιδεολογία; Ναι, αλλά από το 40 μ.Χ. μέχρι το 1095, παρεμβάλλονται 1000 χρόνια σκέψης περί πολέμου που εξελίσσεται… χέρι-χέρι με τον χριστιανισμό. Και στο κάτω-κάτω, άμε στο διάολό, που θα αμφισβητήσετε και τον πάπα! Αφού είπε ο πάπας πόλεμο, πόλεμο! Τελείωσε! Φεύγουμε για την Ιερουσαλήμ, για προσευχή, νηστεία και… σφαγή, προς σωτηρία των αμαρτωλών ψυχών ημών, και το ταξίδιον τούτου καλούμενον Σταυροφορία, ημείς κληθεισόμεθα Σταυροφόροι. Και εγένετο σεισμός και καταποντισμός μέγας, διότι εγένετο Σταυροφορία η 1^η, και άρχισε το πήγαινε-έλα στην Μέση Ανατολή και ο πόλεμος και η σφαγή και η μισαλλοδοξία και η ομαδική βλακεία…

Διότι ένας πάπας Κόπανος, εεεε, συγγνώμη, Ουρβανός εννοώ, κήρυξε την Σταυροφορία, μια 27^η Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 1095… Βοήθεια μας! (και βοήθεια, γενικώς!).

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

17 Νοεμβρίου 1869 ήταν,

κάτω από τον, ασχέτως εποχής, ανελέητο αιγυπτιακό ήλιο, όταν η αυτοκράτειρα των Γάλλων, Ευγενία, εγκαινίαζε ένα δημόσιο έργο που θα άλλαζε την όψη του κόσμου. Ήδη από τις αρχές της 2^ης χιλιετίας προ Χριστού, οι Φαραώ το είχαν προσπαθήσει, ο Μέγας Βασιλεύς (της Περσίας, ντε!) κάτι είχε πετύχει, αλλά αυτοί που θα έκαναν την δουλειά όπως έπρεπε και στην τρίχα θα ήσαν οι Γάλλοι. Ήδη από την εποχή της «αιγυπτιομανίας» που είχε χτυπήσει το Παρίσι στα τέλη της Γαλλικής Επανάστασης, όταν ο Ναπολεών εκστράτευσε κατά των Μαμελούκων της Αιγύπτου, μηχανικοί και άλλοι διαβασμένοι που τον είχαν συνοδεύσει, μετρούσαν στάθμες και έκαναν υπολογισμούς: θα μπορούσε να ανοιχτεί μια ευθεία διώρυγα μεταξύ Μεσογείου και Ερυθράς θαλάσσης; Η απάντηση ήταν τελικά «ναι!», αλλά δεν συνέφερε, διότι μέχρι τα 1840-1850, ελάχιστα πλοία είχαν ατμομηχανές, όλα πήγαιναν ακόμη με πανιά· και η διάβαση της διώρυγας θα χρειαζόταν μεγάλη ιπποδύναμη… Σιγά-σιγά όμως όλο και περισσότερα εμπορικά πλοία εκμεταλλεύονται τον ατμό, και παρά τις διάφορες παλινωδίες, αντιρρήσεις, και μουρμούρες, τελικά η αιγυπτιακή διοίκηση αφήνει την γαλλο-βελγική Παγκόσμιον Εταιρία του θαλασσίου καναλιού του Σουέζ, του Φερντινάν Ντε Λεσσέπς, να ξεκινήσει εργασίες διάνοιξης, στα 1859. Οι Βρετανοί έχουν φρίξει στο μεταξύ, τρελαίνονται στην ιδέα ότι οι Γάλλοι θα βάλουν χέρι στην ανατολική Μεσόγειο, που είναι δική τους, δική τους, δική τους! Με τη μία, αρχίζουν και βάζουν λόγια στους Οθωμανούς που κατέχουν (ονομαστικά περισσότερο, παρά ουσιαστικά) την Αίγυπτο, αλλά ο Ναπολεών Γ’, αυτοκράτωρ Γάλλων, επεμβαίνει και, παρά την γκρίνια και τις μαμουνιές των Εγγλέζων, τελικώς, στις 17 Φλεβάρη 1867, ένα πλοίο διασχίζει για πρώτη φορά την Διώρυγα του Σουέζ: 190 km μήκος, 345 m μέγιστο πλάτος και 22,5 m βάθος. 1,5 εκατομμύρια αιγύπτιοι εργάτες βγήκαν από την ανέχεια (πέθαναν βέβαια και καμιά 100.000) και 21.000 Γάλλοι απέκτησαν μετοχές της Εταιρίας, ενώ το υπόλοιπο 44% έμεινε στην Αίγυπτο. Το εμπόρευμα, οι επιβάτες, ακόμη και ο στρατός, θα μπορούσε πλέον να κερδίσει πολλές εβδομάδες ταξιδιού, αντί να κάνει τον γύρο της Αφρικής.

Επισήμως, από την 17 Νοεμβρίου 1869, ημέρα εγκαινίων της Διώρυγας του Σουέζ…

ΥΓ.: Μην νομίζετε πως ξέχασα την επέτειο του Πολυτεχνείου· αλλά αυτή είναι μια επέτειος που δεν διαβάζεται, αλλά ζείται. Δεν είναι ανάμνηση, αλλά μνήμη, και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να διατηρηθεί.

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

Είναι μερικές διαβολεμένες συμπτώσεις που σε κάνουν και χάνεις τα μυαλά σου. Έτσι την έχουν πάθει για παράδειγμα οι Γερμανοί με την 9η Νοεμβρίου: επί 150 χρόνια, την βρίσκουν μπροστά τους!

Στα 1848, οπότε όλες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες φλέγονται από τις επαναστάσεις της «Άνοιξης των Λαών», την 9η Νοεμβρίου είναι που η Αντίδραση βάζει μπρος να τις ξεκάνει. Οι Αυστριακοί, οι αντιδραστικότεροι όλων, εκτελούν εκείνη την ημέρα τον Robert Blum, έναν Σάξονα, εκλεγμένο μέλος του Κοινοβουλίου της Φρανκφούρτης, το οποίο συζητάει περί της ένωσης των γερμανικών κρατιδίων (που, την εποχή αυτή, είναι δεκάδες και σκόρπια). Ό κ. Blum, μέλος της δημοκρατικής πτέρυγας, των πιο αριστερών δηλαδή, στέλνεται για πολιτική δουλειά στη Βιέννη, καταλήγει όμως στα οδοφράγματα, συλλαμβάνεται και εκτελείται από τον τακτικό στρατό. Κατόπιν τούτου, η μοναρχική αντίδραση δεν σταματάει πουθενά. Fast forward και στα 1923, ένας παρασημοφορημένος γερμανός απόστρατος του Πρώτου Παγκοσμίου, επιχειρεί ένα πραξικόπημα με κέντρο μια… μπυραρία! Είναι βραδάκι της 8ης προς 9η Νοέμβρη, ο πραξικοπηματίας είναι ο γνωστός κόμιξ ήρωας, ο Χιτλεράκος, το πραξικόπημα καταλήγει σε φιάσκο κι ο Χίτλερ στην φυλακή, όπου και θα γράψει το «Ο Αγών μου». Κρυόμπλαστρο αστείο: ακριβώς 15 χρόνια αργότερα, μετρημένα μέρα-μέρα, στις 9 Νοεμβρίου 1938, ο ίδιος Χιτλεράκος είναι όχι μόνον ελεύθερος, αλλά και κύριος της εξουσίας του Γερμανικού κράτους. Με αυτήν την ιδιότητα, εξαπολύει το πρώτο επίσημο εβραιοκυνηγητό, την γνωστή «Νύχτα των κρυστάλλων», σπάζοντας, ρημάζοντας και ληστεύοντας συναγωγές, μαγαζιά και σπίτια εβραίων πολιτών. Αφού ρίξει την Γερμανία στον καταστρεπτικό πόλεμο ever, κι αφού αυτή γίνει ερείπιο από την επέλαση των Συμμάχων, η χώρα χωρίζεται στα δυο: σε Δυτική και Ανατολική Γερμανία. Το άτυχο Βερολίνο, ως ιστορική πρωτεύουσα, διχοτομείται με το περίφημο «τείχος του αίσχους», το τείχος του Βερολίνου, χτισμένο στα 1961 από την ευρηματική και πανέξυπνη κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας. Μέχρι που, από μια λάθος συνεννόηση, η Ιστορία ξαναπαίρνει το δρόμο της, οι άνθρωποι ουρλιάζουν από χαρά και το Βερολίνο ενώνεται, διότι το Τείχος πέφτει στις 9 Νοεμβρίου 1989.

Τεράστια ανακούφιση για τον σύγχρονο άνθρωπο… Ακόμη και για όποιον μπορεί να ήταν μόλις 2-3 χρονών εκείνη την εποχή και δεν σκάμπαζε από πολιτική…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ))

6 Νοεμβρίου 1917.
Ή και 24 Οκτωβρίου. Μπαρδόν;

Μην μπερδεύεστε: βρισκόμαστε στην οπισθοδρομική Ρωσία του 1917, όπου ισχύει ακόμη το παλιό ημερολόγιο, το ιουλιανό. Οπότε, εάν σας ρωτήσουν «Πότε έγινε η Οκτωβριανή Επανάσταση;» κι απαντήσετε «Τον Νοέμβρη.» είστε καλυμμένοι… Διότι, σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο, βράδυ 6ης Νοεμβρίου προς 7η ξεκινούν τα γεγονότα που θα μείνουν στην Ιστορία ως Οκτωβριανή Επανάσταση (αστείο, ε;). Η Ρωσική Επανάσταση (ως σύνολο) έχει ξεκινήσει ήδη από τον Φλεβάρη της ίδια χρονιάς, με την παραίτηση του Τσάρου και τον σχηματισμό «αστικής» κυβέρνησης, υποχρεωμένης να διενεργήσει εκλογές για να δουν τι θα απογίνει με το πολιτειακό, και να τερματίσει τον πόλεμο εναντίον Γερμανών και Αυστρο-ούγγρων (μην ξεχνάμε ότι είμαστε στα μέσα του Α’ Παγκοσμίου). Το γεγονός και μόνο ότι δεν πράττει το δεύτερο, αντιθέτως μάλιστα, εξαπολύει νέα επίθεση στο μέτωπο, φέρνει τον λαουτζίκο –που πληρώνει σε χρήμα και αίμα τον πόλεμο–¬ στο αμήν. Λένιν και Τρότσκυ, αρχηγοί των Μπολσεβίκων και μείζονες πολιτικοί παράγοντες προ πολλού, αντί να περιμένουν το 2ο παν-ρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, όπου έτσι κι αλλιώς θα κερδίσουν πλειοψηφικά, ακολουθούν τις μάζες που θέλουν την εξουσία εδώ και τώρα. Χωρίς καμιά έγνοια και μέρα μεσημέρι, η Επαναστατική Στρατιωτική Επιτροπή υπό τον Τρότσκυ ετοιμάζει την εξέγερση για την κατάληψη της Πετρούπολης. Το κλείσιμο μιας εφημερίδας από την κυβέρνηση είναι μια απλή και καλή αφορμή: από τις 2 τα ξημερώματα 7ης Νοεμβρίου μέχρι το πρωί, όλα τα νευραλγικά σημεία της πόλης (Κεντρικό Τηλεγραφείο, Ταχυδρομεία) έχουν καταληφθεί και, στις 10 το πρωί, ο Λένιν κηρύσσει την μεταβατική κυβέρνηση έκπτωτη, ενώ τα Χειμερινά Ανάκτορα, έδρα της… πρώην κυβέρνησης, πέφτουν το επόμενο βράδυ· σύνολο νεκρών: 6· η δε περίφημη βολή του καταδρομικού «Aurora» εναντίον των Ανακτόρων ήτο… τζούφια (κι αφήστε την ύστερη σοβιετική προπαγάνδα να λέει). Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κόκκινης Φρουράς ήταν να σταματήσει την έφοδο του λαού στην… κάβα των Ανακτόρων και το πώς θα ξεφορτωθεί τους σουρωμένους!

Κι ενώ ένα από το δυσκολότερα… πειράματα της ανθρώπινης ιστορίας ξεκινάει, οι περισσότεροι Πετρουπολίτες συνεχίζουν να παίρνουν το τραμ, να πηγαίνουν στον φούρνο ή το θέατρο, διότι κανείς δεν πήρε είδηση τι συνέβαινε εκείνη την 7η Νοεμβρίου 1917…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)

28 Οκτωβρίου 1940.

Ναι, ναι, σπαστικό - ξεσπαστικό, είμαι εδώ για να θυμίσω την εθνική μας εορτή. Αλλά από την ανάποδη (τι νομίζατε, δηλαδή;). Είναι, που λέτε, 3 η ώρα, αξημέρωτα, και ένας Ιταλός πρεσβευτής σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα ξυπνάει τον πρωθυπουργό της χώρας, που είναι λίγο και δικτάτορας της, Μεταξά τονε λένε και είναι και θαυμαστής των φωτισμένων ανθρώπων, όπως ο Χίτλερ, ο Μουσσολίνι κι ο Φράνκο. Ο καλός Ιταλός πρεσβευτής φέρνει στον καλό δικτάτορα ένα μπιλιετάκι από την φασιστική κυβέρνηση της χώρας του, το οποίο ζητάει από τον καλό δικτάτορα να παραδώσει αμαχητί τη χώρα του, ώστε να διευκολύνει το αγαθό έργο της ιταλικής πολεμικής μηχανής. (Ο κύριος Μουσολίνι θέλει να δείξει στον φίλο του, τον Αδόλφο, ότι και οι Ιταλοί ξέρουν να πολεμούν, όχι μόνο οι Γερμανοί, γι’ αυτό, καταλάβατε;). Ο καλός δικτάτορας Μεταξάς θα ήθελε πολύ να βοηθήσει και να παραδώσει έως και τα κουμπιά από το σώβρακο του στους Ιταλούς, διότι σέβεται και αγαπάει τον φασισμό, αλλά, να, αν παραδώσει την χώρα, ο λαός θα τον πάρει με τις πέτρες κι αυτό θα ήταν κακό, ω, τι κακό που θα ήταν! Ο πρεσβευτής, που έχει αφήσει και τα μακαρόνια στη φωτιά, του λέει ότι μέχρι τις 6:00πμ πρέπει να έχει παραδοθεί, αλλιώς, λυπάται πολύ αλλά δυστυχώς θα αναγκαστεί να κάνει ντου στρατιωτικό. Ο καλός δικτάτορας το σκέφτεται, είναι σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, θέλει να κάνει το χατίρι στους Ιταλούς, αλλά να μην κάνει και τέτοιες εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία. Τελικώς, ρωτάει τον Ιταλό «Alors, c’est la guerre ?» («Δηλαδή, πόλεμος;»· διότι την ωραία εκείνη εποχή, αι διπλωμάται ομιλούσιν ακόμη γαλλιστί μεταξύ των, όχι σαν σήμερις που μιλάνε μόνο τα ξεπλυμένα τα εγγλέζικά, το φελέκι μου…). Ο Ιταλός σηκώνεται και φεύγει χωρίς να πει κουβέντα, θα κοίταξε φαίνεται το ρολόι του και είδε ότι παράβρασαν τα μακαρόνια και θα λασπώσουν. Ο καλός κος Μεταξάς έχει αγχωθεί και δεν ξέρει τι να κάνει. Ευτυχώς, ξέρουν οι φαντάροι στα σύνορα: όταν οι Ιταλοί θα εμφανιστούν –και μάλιστα πολύ πριν λήξει το τελεσίγραφο!– αρχικώς θα απορήσουν και κατόπιν, θα τους πάρουν στο κατόπι. Επί 3-4 μήνες οι περήφανοι Ιταλοί θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν, θα χάσουν την μισή Αλβανία και το μισό στρατό τους και μόνο η επέμβαση του Χιτλεράκου θα τους σώσει από το απόλυτο ξεβράκωμα.

Η Ελλαδίτσα μπαίνει κουτσαίνοντας στον Β’ Παγκόσμιο στις 28 Οκτωβρίου 1940 για να νικήσει αρχικά… αλλά όχι για πολύ…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)

24 Οκτωβρίου 1929.

Η Κρίση! Η Κρίση! Η κατάρρευση του συστήματος! Το τέλος του καπιταλισμού!...

Ναι, καλά! Κάντε όνειρα, παλικάρια… Διότι αυτά ακουγόντουσαν και πριν από 80 ακριβώς χρονάκια. Το σύστημα κόντευε να τινάξει τα πέταλα και, κομμουνιστές, απανταχού αναρχο-συνδικαλιστές και λοιποί σοσιαλίζοντες ευαγγελίζονταν την πτώση του καπιταλισμού. Θέλετε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε; Ας προσπαθήσουμε. Παίρνουμε ένα χρηματιστήριο, κατά προτίμηση αμερικάνικο· το γεμίζουμε με αρπακτικά που το μάτι τους γυαλίζει μόλις δουν μισό δολάριο. Τα αρπακτικά πουλάνε μετοχές με βερεσέ: «Αχ, δεν μου περισσεύουν λεφτά, γράφ’ τα, κυρ-Μπιλ, και θα στα πληρώσω την πρώτη του μηνού». Τα έγραφε ο κυρ-Μπιλ, αλλά, μπαταξής επί μπαταξή, όλοι τρέχανε να αγοράσουν μετοχές και, επενδύσεις σε αυτήν την δύσμοιρη και πολυλιβανισμένη «αληθινή οικονομία» πουθενά. Κάποιοι μουρμούριζαν ήδη από τις αρχές του 1929: «Παιδιά, κάτι πάει στραβά, σαν φούσκα μου φαίνεται η υπόθεση. Θα μας στοιχίσει άσχημα!». Οι άλλοι τους παίρνανε στο ψιλό: «Ρε, α’ πάγαινε από ‘δω, τώρα που βρήκαμε τον μήνα που θρέφει τους έντεκα;!». «Παιδιά, η αυτοκινητοβιομηχανία πέφτει!». «Ρε, α’ τράβα να ρουφήξεις τα’ αυγό σου!». Όταν όμως την Μαυρή Πέμπτη, 24 Οκτώβρη, η φούσκα σκάει σαν κακό σπυρί που σπάει, το ποίον πέφτει σαν σκοτσέζικο ντους στα κεφάλια των εξυπνάκηδων της προηγούμενης μέρας. Κι επειδή, Οικονομία είναι το φριχτό δημιούργημα που ζει στα αρρωστημένα μυαλά ορισμένων νοσηρών διεστραμμένων, πράγμα που σημαίνει ότι εμείς οι κοινοί άνθρωποι δεν γίνεται να την καταλάβουμε, την αφήνω κατά μέρος και εστιάζω στο ουσιώδες: ότι προκειμένου να ανέβουν ξανά οι τιμές και να ξαναπάρει μπρος η οικονομία, οι Αμερικάνοι πότιζαν τα 2/3 της σοδειάς πορτοκαλιών με πετρέλαιο, ενώ 5μέτρα πιο κάτω, οι άνεργοι, που κατάντησαν τέτοιοι λόγω του Μεγάλου Κραχ το οποίο επέβαλλε τέτοιες πρακτικές, σκυλοπεινούσαν ή και πέθαιναν από αβιταμίνωση. Αν αυτή είναι η Οικονομία, τότε να την βάλλουν στον κώλο τους (και με το συμπάθιο). Διότι, όταν μολύνεις το στοκ για να ανέβουν οι τιμές, ενώ ο κόσμος πεινάει, είσαι απλώς ανώμαλος και δεν γίνεται να αποκαλείσαι άνθρωπος… Και φυσικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με τωρινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως ηθελημένη.

Ξεπερασμένη, η Μαυρή Πέμπτη, 24 Οκτώβρη 1929;…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)

12 Οκτωβρίου 1492.

2:00 πμ.

και επάνω στην ισπανική καραβέλα Πίντα ένας ναύτης φωνάζει "¡tierra a la vista!" (ελληνιστί: «γη εν όψει!»). Ο Ναύαρχος του Ωκεανού, όπως είναι ο πλήρης τίτλος που του απέδωσαν οι βασιλείς της Ισπανίας, Κριστόμπαλ Κολόν (ελληνιστί: Χριστόφορος Κολόμβος) έρχεται τρέχοντας και λέει του ναύτη «Εσύ δεν είδες τίποτα, μικρέ! Εγώ παρατηρώ αυτήν την γη εδώ και μια ώρα!». Ο Ναύτης κάνει μόκο και πάει να βλαστημήσει παραπέρα: μόλις έχασε τα 10.000 μαραβέδια που έταξε η Βασίλισσα σε όποιον έβλεπε πρώτος στεριά· σιγά μην άφηνε κοτζάμ Ναύαρχος να του φάνε το πριμ οι μαχαιροβγάλτες του πληρώματος του. Δεν έτρεξε αυτός να φιλήσει κατουρημένες ποδιές και να ζητάει βασιλικές ακροάσεις για να του τρώνε οι κανάγιες τα φράγκα! Ίδρωσε μέχρι να πείσει ότι η Γη μπορεί και να είναι στρόγγυλη κι ότι μπορείς να φτάσεις ανατολικά ταξιδεύοντας δυτικά. Κόπιασε μέχρι να βρει τα κατάλληλα πλοία και τους πιο άχρηστους και επικίνδυνους της ισπανικής κοινωνίας να τον συνοδεύσουν σε ένα τρελό ταξίδι, χωρίς επιστροφή(;), αφού κατάφερε να τραβήξει κάτι λεφτουδάκια από το βασιλικόν ζεύγος της Ισπανίας. Κουράστηκε και απελπίστηκε περισσότερο από όλους σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου 1492, με μια σκάλα στα Κανάρια, μπελάδες στη Θάλασσα των Σαργασσών και τις αδιάκοπες οπτασίες του κάθε κόπανου που νόμιζε ότι έβλεπε γη. Τελικά όμως να που τώρα δικαιωνόταν. Θα καθυστερούσε μέχρι το πρωί για να βρει η καραβέλα του, καθώς και τα άλλα 2 πλοία του, σημείο για να ακοστάρουν και θα αποβιβαζόταν σε αυτήν την γη που, σύμφωνα με τους ακριβής υπολογισμούς του (κούνια που τον κούναγε…) έπρεπε να βρίσκετε νότια της Ιαπωνίας και κάπου στην Ινδία. Άρα οι κάτοικοι έπρεπε να είναι Ινδιάνοι και σκόπευε να τους κατακτήσει εις το όνομα του βασιλέως Φερνάντο της Καστίγια-υ-Λεόν και προσφάτως και Αρραγών, και της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας.

Έτσι ο Κολόμβος αποβιβάστηκε στο αρχιπέλαγος των Μπαχάμας ανακαλύπτοντας την Αμερική. Κι εμείς ακόμη προσπαθούμε να καταλάβουμε αν δεν έκανε μια από τις μεγαλύτερες γκάφες της ιστορίας, εκείνη την 12^η Οκτωβρίου του 1492…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...