Τα Χανιά δεν είναι μαγαζί...

Μεγάλωσα στα Χανιά και δεν φοβήθηκα ποτέ. Περπατούσα πάντα και παντού και δεν είχα νιώσει φόβο ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι ούτε τώρα φοβάμαι γιατί ξέρω ότι είναι θρασύδειλα παιδάκια. Σε μια πόλη που το μόνο που κοιτάει είναι η "βιτρίνα" της, έχω αρχίσει να θλίβομαι. Επιθέσεις από φασιστάκια που το μυαλό τους συμπεριφέρεται σαν μια πατάτα. Προχωράω στην πόλη και βλέπω καταναλωτικά όργια και εκτονώσεις. Εκτονώσεις από γκριζαρισμένους ανθρώπους που πανικοβάλλονται μόνο από την ιδέα ότι θα χαλάσει η "εικόνα". Όλα τα υπόλοιπα βαίνουν καλώς... Ακούω συζητήσεις με φοβερές τάσεις τοπικισμού, για το πόσο φοβερή και τέλεια είναι η πόλη μας...

Ξέρω ότι δεν νιώθουν όλοι τόσο περήφανοι για αυτή την πόλη. Είναι άνθρωποι που κάθονται σε μια αλλιώτικη πλευρά και θλίβονται για το πως διαμορφώνονται η συνθήκες σε αυτή την πόλη. Βλέπεις μια απορία στο βλέμμα τους για το πως κάποιος χτυπάει μετανάστες, για το πως κάποιος επιλέγει για σύμβολο που τον εκφράζει την σβάστικα. Δεν καταλαβαίνουν τι έφταιγε αυτή η κοπέλα που δίδασκε μετανάστες.

Υπάρχει άλλη διάσταση στα Χανιά. Απλά έχει καλυφθεί από το lifestyle, τον τοπικισμό, την άκρατη κατανάλωση και την λογική του "όλα βαίνουν καλώς αν δεν χαλάει η βιτρίνα". Δεν θέλω η πόλη που μεγάλωσα να γίνει μαγαζί, δεν θέλω να έχει βιτρίνα. Θέλω να μην στεναχωριέμαι σε κάθε γωνία με αυτά που βλέπω...