Τα Χανιά δεν είναι μαγαζί...

Μεγάλωσα στα Χανιά και δεν φοβήθηκα ποτέ. Περπατούσα πάντα και παντού και δεν είχα νιώσει φόβο ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι ούτε τώρα φοβάμαι γιατί ξέρω ότι είναι θρασύδειλα παιδάκια. Σε μια πόλη που το μόνο που κοιτάει είναι η "βιτρίνα" της, έχω αρχίσει να θλίβομαι. Επιθέσεις από φασιστάκια που το μυαλό τους συμπεριφέρεται σαν μια πατάτα. Προχωράω στην πόλη και βλέπω καταναλωτικά όργια και εκτονώσεις. Εκτονώσεις από γκριζαρισμένους ανθρώπους που πανικοβάλλονται μόνο από την ιδέα ότι θα χαλάσει η "εικόνα". Όλα τα υπόλοιπα βαίνουν καλώς... Ακούω συζητήσεις με φοβερές τάσεις τοπικισμού, για το πόσο φοβερή και τέλεια είναι η πόλη μας...

Ξέρω ότι δεν νιώθουν όλοι τόσο περήφανοι για αυτή την πόλη. Είναι άνθρωποι που κάθονται σε μια αλλιώτικη πλευρά και θλίβονται για το πως διαμορφώνονται η συνθήκες σε αυτή την πόλη. Βλέπεις μια απορία στο βλέμμα τους για το πως κάποιος χτυπάει μετανάστες, για το πως κάποιος επιλέγει για σύμβολο που τον εκφράζει την σβάστικα. Δεν καταλαβαίνουν τι έφταιγε αυτή η κοπέλα που δίδασκε μετανάστες.

Υπάρχει άλλη διάσταση στα Χανιά. Απλά έχει καλυφθεί από το lifestyle, τον τοπικισμό, την άκρατη κατανάλωση και την λογική του "όλα βαίνουν καλώς αν δεν χαλάει η βιτρίνα". Δεν θέλω η πόλη που μεγάλωσα να γίνει μαγαζί, δεν θέλω να έχει βιτρίνα. Θέλω να μην στεναχωριέμαι σε κάθε γωνία με αυτά που βλέπω...

The Night...

The night by Morphine...

You're the night, Lilah. A little girl lost in the woods.
You're a folk tale, the unexplainable

You're a bedtime story. The one that keeps the curtains closed.
I hope you're waiting for me cause I can make it on my own.
I can make it on my own.

It's too dark to see the landmarks. I don't want your good luck charms.
I hope you're waiting for me across your carpet of stars.
You're the night, Lilah. You're everything that we can't see.
Lilah, you're the possibility.

You're the bedtime story. The one that keeps the curtains closed.
And I hope you're waiting for me cause I can make it on my own.
I can make it on my own.

Unknown the unlit world of old. You're the sounds I never heard before.
Off the map where the wild things grow. Another world outside my door.
Here I stand I'm all alone. Drive me down the pitch black road.
Lilah you're my only home and I can't make it on my own.

You're a bedtime story. The one that keeps the curtains closed.
And I hope you're waiting for me cause I can make it on my own.
I can make it on my own.

You're the paint can falling off the wall at the door that slams at the end of the hall where the kid rings sounds of basketball. The battle of the earth of the angels. The shifting snow drifts so realistic, so realistic - call you carpet of stars. See there is something in the yard. It's awful dark. With the painted strings, the cross, the good luck charm, the prayer, the extra layer. The group ???...

Είσαι η νύχτα Lilah...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ))

22 Φεβρουαρίου 1913.

Ένας άνθρωπος, που έτσι κι αλλιώς δεν έκανε για πρόεδρος, τρώει μια σφαίρα στο κεφάλι και αποδημεί εις Κύριον. Η προεδρεία είναι της Δημοκρατίας των Ηνωμένων Μεξικανικών Πολιτειών (του Μεξικού, καλέ!) και το κεφάλι ανήκει στον Φρανσίσκο Μαδέρο. Τον φουκαρά τον Μαδέρο, έναν άνθρωπο αγαθότατο και πράο, που πλήρωσε αυτές τις αρετές του με τη ζωή του. Γιατί όμως; Για να δούμε… Είναι 1910 και το Μεξικό διοικείται εδώ και 34 χρόνια από τον ίδιο (δήθεν δημοκρατικά) εκλεγμένο πρόεδρο, τον Πορφύριο Ντίαζ. Ο Μαδέρο, γόνος πλούσιας οικογένειας, με τρελές σπουδές σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ειρηνικός, χορτοφάγος και μασόνος αποφασίζει να αναμετρηθεί με το γέρικο θηρίο για να φέρει την δημοκρατία στο Μεξικό, που στην ουσία έχει δικτατορία (πέσαμε δηλ. σε ιδεολόγο!). Μετά από πολλές παλινωδίες, ευτράπελα, εξορίες και απειλές κατά της ζωής του, τον Οκτώβρη του 1911, ο Μαδέρο γίνεται Πρόεδρος με την υποστήριξη των ΗΠΑ (πάλι αυτές!), αφού ο Ντίαζ έφυγε εξορία για να μην χοντρύνει το παιχνίδι και γίνει κανένας εμφύλιος. Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα: το κράτος, μετά από 35 χρόνια Ντίαζ έχει παραλύσει· χρειάζεται νέους θεσμούς, νέα οικονομία, νέα, νέα, νέα… Πολλοί από τους υποστηρικτές του Μαδέρο όμως (όπως και ο «μέγας επαναστάτης» Ζαπάτα) το μόνο που θέλουν είναι αναδασμό γης και να συνεχίσουν τη ζωούλα τους, τίποτα άλλο. Ο Μαδέρο προσπαθεί να βάλει τις μεταρρυθμίσεις σε μια σειρά, όμως οι οπαδοί του αναδασμού δεν μπορούν να περιμένουν· προσπαθεί να ικανοποιήσει όλες τις κοινωνικές τάξεις, όμως κάθε μια ζητάει και διαφορετικά πράγματα. Αναπόφευκτα, μια κρίση πέφτει στο κεφάλι του Μαδέρο, και όχι από το πουθενά: ο στρατηγός Χουέρτα που στάλθηκε να κάνει ζάφτι τον Ζαπάτα που ξεσηκώθηκε, αντί να κάνει το καθήκον του, κάνει συνωμοσίες· με τον ανιψιό του Πορφύριο Ντίαζ και τον πρέσβη των ΗΠΑ (μα, ξανά-μανά αυτές;!;). Στις 9 Φλεβάρη, οι γαλονάδες κάνουν πραξικόπημα, στις 18 μπουκάρουν στο προεδρικό μέγαρο και τσακώνουν τον Πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του. Βράδυ 22^ης, ο Μαδέρο και ο αντιπρόεδρος εκτελούνται, δήθεν κατά την απόπειρα απόδρασης τους…

Φουκαρά Μαδέρο, αφού ήσουν τόσο καλό παιδί και δεν έκανες για την πολιτική, τι πήγες κι έγινες πρόεδρος; Για να σου φάνε το κεφάλι, μια 22^η Φεβρουαρίου 1913;…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

17 Φεβρουαρίου 1863.

Στην Γενεύη, ένας επιχειρηματίας, ένας στρατηγός, ένας νομικός και δυο γιατροί ιδρύουν μια μόνιμη επιτροπή, την «Επιτροπή των 5» που θα ονομαστεί επισήμως «Διεθνής επιτροπή βοηθείας για τους τραυματίες στρατιωτικούς σε εκστρατεία». Εσείς κι εγώ όμως την γνωρίζουμε πολύ καλά με το όνομα που θα πάρει στα 1876: «Διεθνής επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού». Ο επιχειρηματίας και ανθρωπιστής ιδιαίτερης ευαισθησίας που έχει κινητοποιήσει κόσμο και κοσμάκη για να βοηθήσει τους ελεεινούς, λασπωμένους, ματωμένους και σακατεμένους τραυματίες των μαχών, είναι ο γνωστός Ελβετός Henry Dunant. Ο άνθρωπος δεν είχε καμιά σχέση με την ιατρική, επιχειρηματίας ήταν. Και ως τέτοιος, είχε ανάγκη να συναντήσει προσωπικώς τον αυτοκράτορα των Γάλλων, Napoléon III, για ένα διοικητικό-οικονομικό θέμα, σχετικά με την αποικιακή εταιρία του στην γαλλοκρατούμενη Αλγερία. Στα 1859 λοιπόν, πάει να τον βρει στην βόρεια Ιταλία, όπου υποστηρίζοντας στρατιωτικά το Βασίλειο του Πιεμόντε, ο Napoléon πολεμά εναντίον των Αυστριακών που κατέχουν ακόμη όλη την κεντρική και ανατολική Βόρεια Ιταλία. Ο Dunant φτάνει στο σημείο όπου βρίσκεται ο αυτοκράτωρ αμέσως μετά την μάχη του Σολφερίνο και πέφτει πάνω σε κάπου 35.000 νεκρούς και τραυματίες. Το σοκ του θα είναι τόσο μεγάλο, που εκτός από την υπεράνθρωπη προσπάθεια του να βοηθήσει επί τόπου τους πάσχοντες (ανεξαρτήτου στολής), με την βοήθεια των ντόπιων γυναικών και αιχμαλώτων αυστριακών ιατρών, χρόνια αργότερα θα εκδόσει το «Μια ανάμνηση του Σολφερίνο», το πρώτο βιβλίο που περιγράφει το πεδίο μιας μάχης όπως ακριβώς είναι: απάνθρωπο, βουτηγμένο στο αίμα και γεμάτο βογγητά θανάτου. Θα τρέξει, θα μιλήσει, θα τραβήξει μανίκια, θα ζητήσει υποστήριξη και τελικώς θα καταλήξει στην ίδρυση αυτής της Επιτροπής, που μπορεί να μην ήταν η ιδανική λύση, καθώς μερικώς έπρεπε να εξαρτάται από κυβερνήσεις (δηλ. αυτές που οργάνωναν τις μάχες),

...ήταν όμως ένα τεράστιο βήμα προ τα εμπρός, για εκείνη την εποχή, για τον Φεβρουάριο του 1863…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

12 Φεβρουαρίου 1945.

ΕΑΜ και Ελληνική κυβέρνηση προσέρχονται στο τραπέζι των υπογραφών με το ένα φρύδι σηκωμένο: καχυποψία… Είναι φανερό, οι άνθρωποι αυτοί δεν συμπαθούν οι μεν τους δε. Και πώς να το κάνουν, άλλωστε; Δεν έχει περάσει δίμηνο που σφαζόντουσαν (κυριολεκτικά!) στο κέντρο της Αθήνας! Ε, ναι: η επίσημη ελληνική κυβέρνηση που, κατά τον Β’ παγκόσμιο, λούφαζε στην ασφάλεια της βρετανοκρατούμενης Μέσης Ανατολής, επέστρεψε από την… εξορία τον Οκτώβρη του 1944. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν περίμενε τους χαρτογιακάδες για να κάνει νοικοκυριό, έχει κυβέρνηση δική της: το ΕΑΜ. Κομμουνισταί! Αδύνατον! Οι Εγγλέζοι που κόβουν και ράβουν όπως τους γουστάρει αρνούνται κατηγορηματικά να δώσουν στο ΚΚΕ κάτι περισσότερο από μερικά ψίχουλα εξουσίας, κι ας ήσαν οι κομμουνιστές αυτοί που έχυσαν αίμα και έφαγαν χώμα στο βουνό, στα τρεισήμισι χρόνια Κατοχής. Να μην πολυλογώ, Εγγλέζοι και κυβέρνηση δεν θέλουν το ΚΚΕ, το ΚΚΕ δεν ξέρει ούτε το ίδιο τι θέλει, αλλά μάλλον θέλει να πάρει την εξουσία και μάλιστα με τα όπλα για να είναι σε θέση ισχύος στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις, οπότε λίγο τουρλουμπούκι η κατάσταση. Το χειρότερο είναι ότι Churchill και Stalin τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε προ πολλού: «Ι παίρνω Greece, you παίρνεις the rest of Βαλκάνια», αλλά έχουν ξεχάσει να ειδοποιήσουν το ΚΚΕ ότι πολεμάει τζάμπα! Έτσι, το ΕΑΜ μπουκάρει στην Αθήνα, οπού πέφτει μούρη με μούρη με τα μηχανοκίνητα των Εγγλέζων και… τρώει τα μούτρα του, στα Δεκεμβριανά. Η πρωτεύουσα, αν και καταχείμωνο, έχει γίνει θερινή: ωραία Χριστούγεννα! Κόκκινα σαν Πάσχα! Ο Churchill τσατίζεται: «Fuck! αυτοί οι κόπανοι are killing each other, στ’ αλήθεια!» και έρχεται μπας και μας βάλει τάξη. Ο Churchill στην Αθήνα λοιπόν, κομμουνιστές με Εγγλέζους να σκοτώνονται στους δρόμους, κάτι Σλαβομακεδόνες της Ηνωμένης Γιουγκοσλαβίας να πριζώνουν τους ΚΚΕδες στον ένοπλο αγώνα, μύλος η δουλειά! Με τα πολλά, το μπάχαλο λαμβάνει τέλος επισήμως στις 11 Ιανουαρίου μεταξύ ΕΑΜιτών και στρατηγού Skobie και μετά από ένα μήνα, ξανασυναντιούνται για επίσημες τζίφρες: αφοπλισμός του ΕΑΜ και διάλυση του, αμνηστία στους αντάρτες και εκλογές συν δημοψήφισμα για να δούμε τι θα κάνουμε και το έρημο τον βασιλιά που είναι στην πόρτα και περιμένει.

Βελουχιώτης και μερικοί άλλοι αρνούνται να υποταχθούν στις τζίφρες και ξαναπαίρνουν τα βουνά καθ’ ότι ουδόλως τους ικανοποίησε η Συμφωνία της Βάρκιζας που υπεγράφη στις 12 Φεβρουαρίου του 1945…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

Δεν γεννιέσαι, γίνεσαι...

Έλληνας γεννιέσαι... (και όχι γενιέσαι που μάλλον γράφει το πανό)

Δεν μπορεί να είναι τόσο καθυστερημένοι... χαχαχα

Μαλάκας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

2 Φεβρουαρίου σωτήριου έτους 962.

Ένας Γεμαναράς, μάλλον μουσάτος μπαίνει στην βασιλική του Αγίου Πέτρου Ρώμης και στέφεται «Αυτοκράτωρ και Αύγουστος» των Ρωμαίων. Των Ρωμαίων; Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι! Μα, οι Ρωμαίοι δεν μας τελείωσαν γύρω στο 476μ.Χ.; Νομίζετε! Η αυτοκρατορία που η ιστοριογραφία συμβατικά αποκαλεί «Βυζαντινή», λεγόταν πάντα επισήμως «Ρωμαϊκή». Η ιδέα της Ρώμης και της Αυτοκρατορίας της ήταν ένα είδος παθολογικής εμμονής, σαν μανία καταδιώξεως για τους κοσμικούς και λαϊκούς άρχοντες του Μεσαίωνα, σε Ανατολή και Δύση. Η Ανατολή όμως είχε και τυπικά το όνομα· είπαμε: το Βυζάντιο λεγόταν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στη Δύση όμως υπήρχαν μόνο Γότθοι, Φράγκοι, Λομβαρδοί, Βάνδαλοι… Τι σχέση είχαν όμως όλοι αυτοί οι Γερμανοί με την Ρώμη; Πολιτικά καμία, μέχρι που ένας πάπας, που τραβιόταν πολιτικώς με τους ντόπιους και τους Βυζαντινούς που τον είχαν στην μπούκα, έστεψε τα Χριστούγεννα του έτους 800, τον ψηλέα τον Καρλομάγνο, «Αυτοκράτωρ Ρωμαίων». Οι Βυζαντινοί τότε είχαν κοντέψει να λυσσάξουν: Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι μόνο η δική μας! Ευτυχώς για τα νεύρα τους, η φάρσα δεν κράτησε πολύ: ο Καρλομάγνος χρησιμοποίησε ελάχιστα τον τίτλο και οι διάδοχοι του έκαναν την δήθεν νέα αυτοκρατορία του καλοκαιρινή! 151 χρόνια αργότερα είναι διασπασμένη σε μικρότερα κομμάτια και αυτό που δήθεν αντιστοιχεί στον πυρήνα της δεν έχει πια βασιλιά: μόνο μια χήρα βασίλισσα, την Αδελαΐδα. Ο βασιλιάς της Γερμανίας, Όττο (ελληνιστή, Όθων), μπουκάρει στην Β. Ιταλία, παντρεύεται την Αδελαΐδα και πάει στον πάπα: «Θα με στέψεις αυτοκράτορα;». Ο πάπας, αγνοώ γιατί, του έκανε μούτρα: « Όχι, δεν σε στέφω!». Σκοτίστηκε και ο Όττο, που λέτε, και έφυγε να σκοτώσει κάτι Μαγυάρους που έκαναν χουλιγκανισμούς στο μαγαζί του, στη Γερμανία. 11 χρόνια αργότερα, ο πάπας έχει once more βρεθεί με το αυγό στον κώλο και στέλνει να φωνάξουν τον Όττο: «Για εκείνη την στέψη που λέγαμε, δεν έρχεστε; Έχουμε και κάτι προβληματάκια στην πόλη…». Ο Όττο λοιπόν, δόξη και τιμή, χρίζεται Αυτοκράτωρ, γίνεται πρόσωπον ιερό και θέλει να λογίζεται ανώτερος από τον πάπα που ήρθε να τον ξελασπώσει εκείνη την ωραία 2^α Φεβρουαρίου του έτους 962.

Ο καβγάς για το πάπλωμα μεταξύ Αυτοκράτορα και Πάπα ετοιμάζεται να ξεκινήσει…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...