ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)

«Στις 14 Αυγούστου 1926 είναι που ο μεγάλος μου αδερφός έπαψε να είναι μοναχογιός. Δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Γεννήθηκα στο 5ο (παρισινό) διαμέρισμα, όχι πολύ μακριά από το Πάνθεον, και τι πρακτικό που είναι! «Στους Μεγάλους Άνδρες, η Πατρίς Ευγνωμονούσα», είναι αρκετά σπάνιο να σας το λένε ήδη από την γέννηση σας». Έτσι αρχίζει ένα από τα ουκ ολίγα ανορθόδοξα και ανάλαφρα βιογραφικά που είχε γράψει για τον εαυτό του. Γιος εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην Γαλλία για να αποφύγουν τα πογκρόμ (ο μπαμπάς είναι πολωνός, η μαμά ουκρανή), θα φύγει για το Μπουένος Άιρες, στην ηλικία των δυο. Από μικρός παριστάνει τον τζουτζέ για να γελάνε οι γύρω του, παρ’ ότι πρόκειται για ένα παιδί μάλλον ντροπαλό. Κατά τον πόλεμο, τα αδέρφια της μάνας του θα χαθούν στα στρατόπεδα των ναζί και σε λίγο ο μπαμπάς θα πεθάνει από καρδιά. Ο δικός μας θα πάει στις ΗΠΑ, θα περάσει υπέροχα ψωμολυσσόντας και παριστάνοντας τον άνεργο, αλλά τουλάχιστον θα γνωρίσει κόσμο: την ομάδα που θα στήσει το θρυλικό περιοδικό , και μερικούς βέλγους σχεδιαστές κόμιξ. Να μην τα πολυλογούμε κάπου στα 1951-52, επιστρέφει στην Γαλλία, χώνεται ως τα αυτιά στην δημιουργία απειράριθμων σεναρίων για όλους και για όλα, πληρώνεται άσχημα, πιέζεται εργασιακά, απολύεται, επιστρέφει δριμύτερος, κλπ, κλπ, αλλά έχει φίλους: έναν Morris που σχεδιάζει έναν καμπόυ (ονόματι Lucky Luke,έναν άλλον, τον Charlier, πολύ large τύπο, και τον κολλητό του, τον Albert Uderzo, νεαρό αλλά πολύ γερό σχεδιαστή. Μετά από σωρεία στραπάτσων, θα στήσουν το περιοδικό κόμιξ, και… η επανάσταση θα ξεκινήσει! Εκεί, ο ήρωας μας θα γράφει τις ιστορίες ενός κοντού Γαλάτη με μεγάλα μουστάκια και φτερά στο κράνος και ο Uderzo θα τις σχεδιάζει. Η επιτυχία θα είναι προοδευτική και σσσσσσαρωτική! Lucky Luke Asterix, Iznogoud, ο μικρός Nicolas, μερικά μόνο από τα σεναριακά δημιουργήματα του (για να αναφέρουμε μόνο τα διασημότερα). Φράσεις όπως «Έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός», «πυροβολεί πιο γρήγορα από τον ίσκιο του», «θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη» τις έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι μας (μην το αρνείστε!) κάποια στιγμή στην ζωή μας και είναι όλες δικές του. Υπήρξε λοιπόν ένας άνθρωπος με τεράστια επίδραση στην ευρωπαϊκή λαϊκή κουλτούρα από το ‘50 και εδώθε, και όμως παρέμενε ντροπαλός, με φόβο μήπως δεν τον αγαπήσουν, που είχε ανάγκη την δημοφιλία, όχι από ψώνιο, αλλά από… κόμπλεξ («Ας πούμε ότι πάσχω από κόμπλεξ που πάσχουν από κόμπλεξ» είχε πει κάποτε). Ήταν ο άνθρωπος που (στη Γαλλία τουλάχιστο) έκανε τις εικονογραφημένες ιστορίες «νόμιμο» μέσο ψυχαγωγίας ΚΑΙ για ενήλικες, προσθέτοντας μια τέχνη στην Ιστορία της Ευρώπης: το κόμιξ.

Λεγόταν Ρενέ Γκοσινύ, μέγας μάστορας του απλού και δίχως ίχνος κακίας γέλιου, και εγεννήθη σαν σήμερα,στις 14 Αυγούστου 1926.

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...