ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΓΑΝΗ ΤΩΡΑ...

"Σε μια παλιά αποθήκη έξω από τη πόλη της Μυτιλήνης, στη Παγανή, λειτουργεί το ΕΧΠΑ (Ειδικός Χώρος Κράτησης Αλλοδαπών) Μυτιλήνης, δηλαδή το κέντρο υποδοχής (δηλαδή 3μηνης ή 6μηνης κράτησης) μη νόμιμα εισερχόμενων αλλοδαπών- και καθώς οι πλειονότητα των ανθρώπων που κρατούνται εκεί είναι απο το Αφγανιστάν: πρόκειται για κέντρο παράνομης κράτησης οιονεί προσφύγων."

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ( 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ )

Ένα γεγονός που οπωσδήποτε το έχετε διαβάσει σε κάποιο (κακής ποιότητος) σχολικό βιβλίο και χρειάστηκε να το μάθετε απ’ έξω, αλλά σίγουρα δεν θυμάστε τίποτα σχετικά. Είναι η μέρα που ο Αυτοκράτορας Ρωμαίων, Ρωμανός Δ’ ο Διογένης και τα στρατά του τον… «ήπιανε» λιγουλάκι. Η κατάσταση έχει ως εξής: η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (ή Βυζαντινή, όπως την αποκαλούμε σήμερα) αφού έκανε την καμπύλη της ανώτατης ακμής της, άρχισε να πέφτει αργά-αργά… Διαφθορά και άθλια πάθη για εξουσία ανάμεσα στην αριστοκρατία, ανερχόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση, αλλά προς στιγμήν κανείς δεν έχει πάρει γραμμή το παραμικρό: τα πλούτη και τα προϊόντα συνεχίζουν να συρρέουν στην πρωτεύουσα. Όμως, εξ ανατολών, έρχεται ένας νέος εχθρός, λέγονται Τούρκοι και η φυλή τους αποκαλείται Σελτζούκοι. Ο σουλτάνος τους, ο «Ανδρείος Λέων» (Αλπ Αρσλάν ή κάπως έτσι τε’ς πα’ν), πολεμάει σε τρεις κατευθύνσεις: προς Αρμενία (κατεκτήθει), προς σιιτική –σα να λέμε αιρετική– Αίγυπτο (πολιορκείται) και προς Βυζάντιο (δεν μας παίρνει προς το παρόν· αργότερα). Οπότε και ο Ρωμανός, σε μεγάλη πολιτική δυσχέρεια στο εσωτερικό –όλοι τον πολεμούν, η αριστοκρατία δεν το θέλει, τα οικονομικά επιδεινώνονται μαζί με την κατάσταση των κατώτερων γεωργών, την βάση της αυτοκρατορίας– σκέφτεται ότι μια γερή στρατιωτική νίκη προς τα έξω, θα βοηθήσει στα μέσα. Παίρνει τον στρατό του, κυρίως Σλάβους, Βουλγάρους, Νορμανδούς και άλλους Τουρκομάνους μισθοφόρους (1^ο μείζον στρατηγικό σφάλμα) και μπουκάρει στα δυτικά σύνορα του Σελτζούκου. Ο αυτοκράτωρ νομίζει ότι οι Τούρκοι ακόμη πολιορκούν το Χαλέπι στην Β. Συρία, πολύ-πολύ μακριά (2^ο μείζον στρατηγικό σφάλμα). Όταν καταλαμβάνει το φρούριο του Μαντζικέρτ, διαπιστώνει ότι το φουσάτα των Τούρκων είναι μπροστά του! Ελαφρώς οπλισμένοι ταχύτατοι έφιπποι τοξότες εναντίον βαρέως πεζικού και ευρωπαϊκού τύπου κατάφρακτους ιππείς. Οι γοργοί Σελτζούκοι παρατάσσονται σε ημισέληνο απέναντι στους επί διπλής ευθείας παρατάξεως Βυζαντινούς… και αρχίζουν το γύρω-γύρω όλοι, κατά το μεσημέρι. Αργά το απόγεμα, οι Βυζαντινοί έχουν ξεθεωθεί στο περπάτημα από το να κυνηγάν τους Τούρκους και έχουν απώλειες. Ο αυτοκράτωρ βλέπει ότι δεν βγαίνει άκρη, μάλιστα κινδυνεύει, και γυρνάει το λάβαρο για να διατάξει τακτική αναδίπλωση. Ακολουθεί… πανικόβλητη υποχώρηση, καθώς οι φαντάροι εσφαλμένα νομίζουν ότι ο αυτοκράτωρ σκοτώθηκε ή παραδόθηκε ή… Απόλυτη καταστροφή. Ο Ρωμανός ο ίδιος αιχμαλωτίζεται και στα ανατολικά της Αυτοκρατορίας δημιουργείται ένα διαρκές κενό, που θα γεμίζει πια πότε από Σελτζούκους, πότε από Οθωμανούς…

Η εισαγωγή του 1^ου κεφαλαίου της «Πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» γράφτηκε εκεί, στο Μαντζικέρτ, στις 26 Αυγούστου 1071.

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ...

Πρέπει να είσαι στην σειρά...

Να χαιρετάς όπως γουστάρουν...

Κάνουν τα πάντα για να σε πείσουν να πας...

Σε υποβάλλουν στις πιο ηλίθιες διαδικασίες ακόμα και αν είσαι ο "βασιλιάς"...

Αν ήταν κάπως πιο χαρούμενα ίσως να ήταν ωραία...

Τελικά όμως το μόνο που τους αξίζει εκει μέσα είναι...

SUMMER STREET PARTY - ΧΑΝΙΑ (ΗΝΤΑ STREET? ΗΝΤΑ PARTY?) - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ SUMMER STREET PARTY ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ... ΕΔΩ

Walden ή η ζωή στο δάσος

"... ο πλούτος του ανθρώπου μετριέται από τον αριθμό των πραγμάτων που έχει τη πολυτέλεια να αφήνει απείραχτα. "

Walden ή η ζωή στο δάσος, Henry D. Thoreau

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ( 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ )

22 Αυγούστου 1911.

Ζεστούλα στο Παρίσι και ο (όχι τρομερά γνωστός) ζωγράφος Λουί Μπερού έχει πάρει παραμάσχαλα τα χαρτιά και τα μολύβια του και πάει χαρούμενος-χαρούμενος στου μουσείο του Louvre για να κάνει κάτι προσχέδια. Έχει στο νου του να φτιάξει έναν πίνακα σχετικά με τον πίνακα « La Joconda » (υπάρχει κανείς που να μην γνωρίζει αυτόν τον πίνακα στην αίθουσα;…Όχι, φυσικά. Ωραία, συνεχίζω…). Μπαίνει λοιπόν στο μουσείο και πάει γραμμή στο σημείο που έχουν στημένη την Τζοκόντα. Όμως… Surprise! Η Τζοκόντα δεν είναι στη θέση της! Ο Λουί ξύνει την γκλάβα του… Παράξενα πράγματα! Που μπορεί να πήγε, κοτζάμ αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης; Ψάχνει να βρει έναν από του φύλακες. «Μπορείτε να μου πείτε που στο καλό είναι η Τζοκόντα;». «Γιατί, δεν είναι στη θέση της;». «Εμ, δεν είναι, ντε!». «Α, τότε θα είναι στο φωτογραφικό εργαστήριο…». Ωχ, καλά! σκέφτεται ο Λουί, το μεσημέρι θα τελειώσουν! (διότι μιλάμε για το 1911· τότε δεν υπήρχαν ψηφιακές φωτογραφικές και τέτοια. Τότε, το να βγάζεις φωτογραφίες κατατάσσετο στο «βαρέα και ανθυγιεινά»). Περιμένει μερικές ώρες και ξαναρωτάει τους φύλακες. Οι φύλακες αρχίζουν και στριτζώνονται, σου λέει: «Κάτι δεν πάει καλά, εδώ!». Ρωτάνε στους φωτογράφους και μαθαίνουν ότι αυτή δεν είχαν σήμερα στο πρόγραμμα να φωτογραφίσουν Τζοκόντα. Άρα; «Συναγερμόόόόόόόός! Κλείστε το μουσείο! Μην κουνηθεί κανείς! Κλέψανε την Τζοκόντα!» Σάλος στη Γαλλία, «τι κάνει η αστυνομία;» και τα τοιαύτα, εφημερίδες και επιθεωρήσεις τέχνης να προσφέρουν δεκάδες χιλιάρικα φράγκα για την ανεύρεση του πίνακα, κατηγορούνται ο Πικάσο και ο Απολλιναίρ (αναρχικοί και ψυχάκιδες γαρ, για την εποχή τους), το ίδιο και ο ιταλός ποιητής Ντ’Αννούντσιο. Αδίκως. Και ματαίως θα ψάχνουν για δυο χρόνια και τρεις μήνες. Μόνο το Δεκέμβρη του 1913 κάποιος αντικέρ από την Φλωρεντία ειδοποιεί την αστυνομία: «Τρεχάτε, και ένας τζαμάς που περνούσε βιτρίνες στο Λούβρο ήρθε να μου πουλήσει την Τζοκόντα!». Τουν επιάσαμι τουν κλέφτ’, που λέει και το τραγούδι, και πράγματι ήταν ο ιταλός τζαμάς που είχε φτιάξει βιτρίνες για πολλούς πίνακες στο μουσείο.

Είχε κρατήσει τον πίνακα κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του, αφότου τον έκλεψε, στις 21 Αυγούστου 1911…

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)

«Στις 14 Αυγούστου 1926 είναι που ο μεγάλος μου αδερφός έπαψε να είναι μοναχογιός. Δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Γεννήθηκα στο 5ο (παρισινό) διαμέρισμα, όχι πολύ μακριά από το Πάνθεον, και τι πρακτικό που είναι! «Στους Μεγάλους Άνδρες, η Πατρίς Ευγνωμονούσα», είναι αρκετά σπάνιο να σας το λένε ήδη από την γέννηση σας». Έτσι αρχίζει ένα από τα ουκ ολίγα ανορθόδοξα και ανάλαφρα βιογραφικά που είχε γράψει για τον εαυτό του. Γιος εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην Γαλλία για να αποφύγουν τα πογκρόμ (ο μπαμπάς είναι πολωνός, η μαμά ουκρανή), θα φύγει για το Μπουένος Άιρες, στην ηλικία των δυο. Από μικρός παριστάνει τον τζουτζέ για να γελάνε οι γύρω του, παρ’ ότι πρόκειται για ένα παιδί μάλλον ντροπαλό. Κατά τον πόλεμο, τα αδέρφια της μάνας του θα χαθούν στα στρατόπεδα των ναζί και σε λίγο ο μπαμπάς θα πεθάνει από καρδιά. Ο δικός μας θα πάει στις ΗΠΑ, θα περάσει υπέροχα ψωμολυσσόντας και παριστάνοντας τον άνεργο, αλλά τουλάχιστον θα γνωρίσει κόσμο: την ομάδα που θα στήσει το θρυλικό περιοδικό , και μερικούς βέλγους σχεδιαστές κόμιξ. Να μην τα πολυλογούμε κάπου στα 1951-52, επιστρέφει στην Γαλλία, χώνεται ως τα αυτιά στην δημιουργία απειράριθμων σεναρίων για όλους και για όλα, πληρώνεται άσχημα, πιέζεται εργασιακά, απολύεται, επιστρέφει δριμύτερος, κλπ, κλπ, αλλά έχει φίλους: έναν Morris που σχεδιάζει έναν καμπόυ (ονόματι Lucky Luke,έναν άλλον, τον Charlier, πολύ large τύπο, και τον κολλητό του, τον Albert Uderzo, νεαρό αλλά πολύ γερό σχεδιαστή. Μετά από σωρεία στραπάτσων, θα στήσουν το περιοδικό κόμιξ, και… η επανάσταση θα ξεκινήσει! Εκεί, ο ήρωας μας θα γράφει τις ιστορίες ενός κοντού Γαλάτη με μεγάλα μουστάκια και φτερά στο κράνος και ο Uderzo θα τις σχεδιάζει. Η επιτυχία θα είναι προοδευτική και σσσσσσαρωτική! Lucky Luke Asterix, Iznogoud, ο μικρός Nicolas, μερικά μόνο από τα σεναριακά δημιουργήματα του (για να αναφέρουμε μόνο τα διασημότερα). Φράσεις όπως «Έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός», «πυροβολεί πιο γρήγορα από τον ίσκιο του», «θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη» τις έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι μας (μην το αρνείστε!) κάποια στιγμή στην ζωή μας και είναι όλες δικές του. Υπήρξε λοιπόν ένας άνθρωπος με τεράστια επίδραση στην ευρωπαϊκή λαϊκή κουλτούρα από το ‘50 και εδώθε, και όμως παρέμενε ντροπαλός, με φόβο μήπως δεν τον αγαπήσουν, που είχε ανάγκη την δημοφιλία, όχι από ψώνιο, αλλά από… κόμπλεξ («Ας πούμε ότι πάσχω από κόμπλεξ που πάσχουν από κόμπλεξ» είχε πει κάποτε). Ήταν ο άνθρωπος που (στη Γαλλία τουλάχιστο) έκανε τις εικονογραφημένες ιστορίες «νόμιμο» μέσο ψυχαγωγίας ΚΑΙ για ενήλικες, προσθέτοντας μια τέχνη στην Ιστορία της Ευρώπης: το κόμιξ.

Λεγόταν Ρενέ Γκοσινύ, μέγας μάστορας του απλού και δίχως ίχνος κακίας γέλιου, και εγεννήθη σαν σήμερα,στις 14 Αυγούστου 1926.

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ...

SUMMER STREET PARTY - ΧΑΝΙΑ (ΗΝΤΑ STREET? ΗΝΤΑ PARTY?)

ΓΙΑ ΠΑΜΕ STREET PARTY... ΕΓΩ ΘΑ ΛΕΙΠΩ ΓΑΜΩΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ...