Επειδή όλοι λένε για «Εργατική Πρωτομαγιά», και ότι είναι «αργία, όχι απεργία» (ή μήπως το αντίθετο;…), ας μάθουμε και από πού ξεκινάει (μπας και μας κόψει και καταλάβουμε και που πάει…). Με την ανάπτυξη της βιομηχανίας και την τρελή αστικοποίηση, τα μεγάλα αστικά κέντρα Ευρώπης και ΗΠΑ αποκτούν συνδικαλισμό, σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχισμό και άλλα αντικείμενα σε -ισμός. Κάποτε, οι αμερικάνοι εργάτες αποφασίζουν να κάνουν την πρώτη Μαΐου ημέρα διεκδίκησης του οκταώρου, διότι μέχρι τότε, ο μέσος όρος εργασίας στις φάμπρικες πρέπει να ξεπερνούσε το δωδεκάωρο. Στα 1886, 350.000 εργάτες, πάντα αμερικάνοι, κατεβαίνουν στους δρόμους, καθ’ υπόδειξη της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας, πάντα για το οχτάωρο. Το 1889 είναι η χρονιά κατά την οποία η Πρωτομαγιά διεθνοποιείται, και μάλιστα κυριολεκτικά, αφού είναι η δεύτερη Εργατική Διεθνής που την θεσμοθετεί. Αποτέλεσμα: στα 1891, 9 νεκροί (οι 8, κάτω των 20 ετών) και 33 τραυματίες στην Φουρμί της Β. Γαλλίας· στα 1906, άγριες διαδηλώσεις στη Γαλλία, ξανά-μανά για το οχτάωρο, ενώ στο Παρίσι ο στρατός βγαίνει στο δρόμο, εναντίον των διαδηλωτών· στο Αμβούργο τα πράγματα είναι απλούστερα: 6.000 εργάτες που θέλησαν να κάνουν αποχή από τη δουλειά γιορτάζοντας την Πρωτομαγιά, πολύ απλά… απολύονται. Η πρώτη φορά που δημόσιος και κρατικός φορέας θα θεσμοθετήσει την Πρωτομαγια, θα είναι ο Δήμος Παρισίου, στα 1907: με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, η πρώτη Μαΐου κηρύσσεται αργία! Η ιστορία φαίνεται να επαναπαύεται ήδη από τότε… Μετά τον Α’ Παγκόσμιο, λίγες κινήσεις και ποτέ πια πολύνεκρες θα λάβουν χώρα.
Και αναρωτιέμαι: μήπως ήρθε η ώρα να ξανακατεβούμε στους δρόμους ζητώντας τα εργατικά μας δικαιώματα, όχι βέβαια με την μουχλιασμένη και συντηρητική νοοτροπία του ΚΚΕ, αλλά από την αρχή, σαν να ήταν η πρώτη φόρα;…
Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου