Δειμοκρατία, (η) ουσ. [<αρχ. δειμοκτρατεόμαι –ούμαι] καθεστώς που επικρατεί στα περισσότερα κράτη της Δύσης, εξ’ αιτίας του υφέρποντος τρόμου, τρομοκρατία μεταμφιεσμένη σε δημοκρατία.
Εγκέφαλλος, (ο) ουσ. [<εγκέφαλος + φαλλός] ο αντρικός εγκέφαλος που συχνότατα μετατοπίζεται ριζικά και λειτουργεί σε άλλο μέρος του σώματος του αρσενικού, ειδ. στα γεννητικά του όργανα: Τι τα θες, χρυσή μου… Όλοι οι άντρες γουρούνια και εγκέφαλλοι είναι…
Κράχτης, (ο) ουσ. [<γερμ. Krach (=κατάρευση) + κατάλ. –της) δημοσιογραφίσκος πρώτου μεγέθους, παραθυριστής (βλέπε λήμμα -1.) που φροντίζει να απειλεί επί μονίμου βάσεως από την θέση ισχύος του τον κοινό πολίτη ότι ανά πάσα στιγμή θα ξεσπάσει ένα κραχ ή κάποιο παρεμφερές, εξίσου τρομακτικό, φαινόμενο : κλείσε ρε παππού, την τηλεόραση! Πως μπορείς και ανέχεσαι τον κράχτη τον Ευαγγελάτο;
Πανικόσπορος, (ο) ουσ. [<πανικός + σπόρος, κατά το περονόσπορος] κοινή ασθένεια τηλεοπτικών καναλιών που συνίσταται στην αναμετάδοση παραφουσκωμένων ειδήσεων (γύρω από την περιφέρεια στήθους της Χρύσπας) με τρομακτική μουσική και εκφωνήσεις γεμάτες σασπένς : -Όλη η ελληνική τηλεόραση, πανικόσπορο έχει πάθει την τελευταία δεκαπενταετιά! – Όχι, ρε! Το Σκάι και το κανάλι της Βουλής την έχουν την υγειά τους!
1.Παραθυριστής, (ο) ουσ. [<παράθυρο + κατάλ. –ιστής] δημοσιαγραφίσκος, πολιτικός, ηθοποιός ή άλλο μέρος της πλούσιας πανίδας (και χλωρίδας) της ελληνικής τηλεόρασης που συχνάζει σε τηλεοπτικά παράθυρα : αυτός ο Πρετεντέρης, τι παραθυριστής! Και κράχτης και πρήχτης!
2.Παραθυριστής, (ο) ουσ. [<παράθυρο<window] ο συνεχώς ασχολούμενος με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ο «κομπιουτεράκιας».
Συμφονικός, -ή, -ό, επίθ. [<συμφωνικός + φονικός] κοτσάνα μεγατόνων που εκτοξεύεται με τόση μαεστρία και μεγαλοπρέπεια, αντίστοιχες συμφωνικού μουσικού έργου, που μπορεί να αποβεί ακόμη και θανατηφόρα.
Χέσεμες, (το) ουσ. [παραφθορά του αγγλ. Sms + παραφορά της φράσης «χέσε μέσα!»] μήνυμα σε κινητό τηλέφωνο χωρίς αξία ή που του αξίζει περιφρόνηση : -Τίνος ήταν ρε το μήνυμα; -Άσε, ένα χέσεμες της βλαμμένης της Σούλας ήταν…
ο Athens Photo Inspiration διοργανώνεται για δεύτερη συνεχή χρονιά και αποτελεί μία ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής σε μία γιορτή αφιερωμένη στην τέχνη της φωτογραφίας. Πρόκειται για μια πρωτότυπη πολιτιστική πρωτοβουλία με διαγωνιστικό χαρακτήρα και κύριο στόχο την υποστήριξη της ατομικής και συλλογικής καλλιτεχνικής έκφρασης μέσα από τη φωτογραφία.
Το Athens Photo Inspiration θα πραγματοποιηθεί την Kυριακή 14 Ιουνίου και απευθύνεται σε όλους όσους χρησιμοποιούν το φωτογραφικό μέσο, ως μορφή έκφρασης της έμπνευσής τους.
Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν μέρος σε ένα φωτογραφικό «μαραθώνιο» στο κέντρο της Αθήνας, και να προσεγγίσουν μέσα από το δικό τους φακό μια σειρά θεμάτων με έμπνευση από την καθημερινή ζωή της πόλης.
Δείτε εδώ για λεπτομέρειες...
18 Φλορεάλ του έτους II. (Μα τι τσαμπουνάει πάλι αυτός;) Συγγνώμη, εννοώ: 7 Μαΐου 1794.
Βρισκόμαστε στη Γαλλική Επανάσταση και όλη η Γαλλία βρίσκεται υπό αθεϊστική κατοχή… Ναι, όλη. Γιατί; Επειδή, η κοινωνία του 1794 έχει αρχίσει να σιχαίνεται τον χριστιανισμό που εδώ και 15 αιώνες κλέβει του Γαλάτες, και μετά Φράγκους, και μετά Φραντσέζους. Παλιά, στο Μεσαίωνα, η θρησκεία ήταν σημαντικότερη και από το κράτος ή τον βασιλιά. Με την εμφάνιση του Προτεσταντισμού (αρχές 16ου αιώνα) και την κρίση την Εκκλησίας και πολλές άλλες κοσμογονικές αλλαγές, η απόλυτες μοναρχίες της Ευρώπης βάζουν τη θρησκεία σε μια γωνιά να κάθεται φρόνιμα και να ακούει σαν καλό παιδί τον βασιλιά. Αλλά τώρα έχουμε Επανάσταση· τώρα έχουμε «Κάτω ο Βασιλιάς!» και «Κάτω οι παπάδες που τον στηρίζουν!». Αποτέλεσμα: οι πιο εξτρεμιστές επαναστάτες (όλοι τους άθεοι) μπουκάρουν σε ναούς και επισκοπές, τα κάνουν γιάμπαλο και κηρύσσουν τους ανωτέρω χώρους σημεία λατρείας του Λόγου. Όμως ο απόλυτος άρχων της κατάστασης, ο τρομερός Robespierre, αφεντικό της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, διαφωνεί κάθετα με την πλήρη κατάργηση της θρησκείας. Προτιμάει μια δημοκρατική, «θεϊστική» και παιδαγωγική θρησκεία: την Λατρεία του Ανωτάτου Όντος. Δεν ξέρουμε τι Ον είναι αυτό, ούτε και μας ενδιαφέρει, επειδή δεν ασχολείται και πολύ με τη μοίρα μας. Για αυτό, αυτή η θρησκεία είναι «νατουρέλ», της φύσεως, και οι χριστιανικές εορτές αντικαθίστανται από εορτές «ρεπουμπλικανικές», της Δημοκρατίας, που μαθαίνουν στον Πολίτη τι είναι Φιλία, Αδελφότητα, Ευτυχία και άλλα τέτοια αφηρημένα. Με διάταγμα του Robespierre, λοιπόν, η Εθνοσυνέλευση υιοθετεί επισήμως αυτήν την Λατρεία στις 7 Μαΐου 1794 (18 Φλορεάλ του έτους II, με το ρεπουμπλικανικό ημερολόγιο). Και ο κλήρος μένει… άκληρος· όχι σαν σήμερα που έχει λίμνες και οικόπεδα με θέα…
Άιντε, ζήτω η Επανάσταση!
Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ
