Χτες, συζητούσα με έναν παιδικό μου φίλο και κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο Σύνταγμα. Δεν είχε πάει στις διαδηλώσεις του Συντάγματος -δεν ζει στην Αθήνα-, και ήταν εξαιρετικά δύσπιστος ως προς τα πράγματα που μπορούν να καταφέρουν οι πολίτες που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα. Από την άλλη, δεν είχε κάτι διαφορετικό να προτείνει – «αν δω αποτελέσματα, όμως, θα ακολουθήσω» μου είπε.
Τα θετικά στοιχεία των διαδηλώσεων στην πλατεία Συντάγματος είναι πολλά αλλά είναι ορατά μόνο σε όσους συμμετείχαν σε αυτές. Δεν έγινε δυνατό να φτάσουν σε όλους όχι επειδή δεν υπήρξε σωστή επικοινωνιακή πολιτική αλλά επειδή -κατά την ταπεινή μου γνώμη- δεν υπήρξαν κάποιες νίκες που να πείσουν την πλειοψηφία των πολιτών για τις δυνατότητες του εγχειρήματος και να τους παρακινήσουν να συμμετέχουν.
Αν κάτι μου έκανε εντύπωση στις λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος -πέρα από το πρωτοποριακό του πράγματος, τουλάχιστον για τα νεοελληνικά δεδομένα- ήταν η απουσία ρεαλιστικών προτάσεων και η ανάλωση σε πύρινους λόγους, χωρίς καμία ουσία. Παράδειγμα: «Η επανάσταση δεν πάει διακοπές», πανηγυρισμοί, χειροκροτήματα, η πρόταση ψηφίζεται με συντριπτική πλειοψηφία, και τις επόμενες ημέρες λιγότερα από 500 άτομα στη συνέλευση.
Όσο η οργή θα εξαντλείται σε συνθήματα και μονολόγους σε βάρος των κακών πολιτικών, των κακών μπάτσων και των κακών δημοσιογράφων, είμαστε ακίνδυνοι. Αυτό το κάνουν κάθε μέρα και χιλιάδες άνθρωποι στα καφενεία – δεν θεωρούν, όμως, πως κάνουν κάτι επαναστατικό, ούτε καταφέρνουν να αλλάξουν κάτι.
Στην πλατεία Συντάγματος ακούστηκαν πολλά συνθήματα για πολιτικούς, μπάτσους και δημοσιογράφους αλλά ελάχιστα για τις 30 οικογένειες που ελέγχουν πλήρως την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.
Υπήρξαν στη λαϊκή συνέλευση αναφορές στον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη -και την παρέα τους-, αλλά ξεχνιόντουσαν, όταν ο επόμενος ομιλητής έλεγε πόσο σπουδαίοι, πρωτοπόροι και γαμάτοι είμαστε.
Υπήρξαν φωνές που επισήμαναν πως οι πολιτικοί είναι οι μαριονέτες και πρέπει να κοιτάξουμε πίσω από την κουρτίνα αλλά αρκούσε μια αναφορά στις θηριωδίες των ΜΑΤ, για να ξεχαστούν αμέσως.
Από την πλατεία Συντάγματος έλειψαν οι στόχοι που μπορούμε να πετύχουμε. Τέθηκε σαν στόχος να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο -που αποδείχτηκε τελικά πολύ μεγάλος στόχος και έξω από τις δυνατότητες που είχαμε τη συγκεκριμένη στιγμή- και μετά επήλθε η απογοήτευση. Όχι σε όλους αλλά σε πολλούς.
Μα, ακόμα και πιο ταπεινοί στόχοι -όπως οι διαδηλώσεις έξω από τηλεοπτικούς σταθμούς- δεν στέφθηκαν με επιτυχία· χώρια που και εκεί πάλι τα ΜΑΤ συναντήσαμε. Μα τι ζητάμε, όταν διαδηλώνουμε έξω από το Mega; Να γίνει «καλύτερο»; Να γίνει πιο «αντικειμενικό»; Δεν πρόκειται. Τα συμφέροντα του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη και του Ψυχάρη δεν αλλάζουν και δεν πετυχαίνουμε τίποτα -εκτός από την στιγμιαία εκτόνωση- με συνθήματα κατά της Τρέμη και του Πρετεντέρη.
Αν θέλεις πραγματικά να χτυπήσεις και να γκρεμίσεις τα τηλεοπτικά κανάλια, πρέπει να χτυπήσεις τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Πρέπει να χτυπήσεις τις τσέπες τους. Μαθαίνεις ποιες είναι οι επιχειρήσεις τους, φτιάχνεις μια λίστα, την δημοσιεύεις, ενημερώνεις τον κόσμο, και καλείς τους πολίτες να τις σαμποτάρουν. Να μην αγοράζουν τις εφημερίδες τους, τα έντυπά τους, τα προϊόντα που παράγουν οι επιχειρήσεις τους κλπ.
Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν τα περικυκλώνεις – τα κλείνεις. Τις τράπεζες δεν τις σπας, ούτε τις καις – τις κλείνεις.
Κι επειδή η άρνηση δεν αρκεί -χρειάζεται και πρόταση- φτιάχνεις δικά σου μέσα ενημέρωσης και παίρνεις την ενημέρωση στα χέρια σου.
Προσωπικά, δεν τα έχω τόσο με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και το συμφέρον τους κοιτάνε-, αλλά με εμάς που η αντίστασή μας ξεκινάει και τελειώνει στην γκρίνια. Αν είμαστε μάγκες και θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την κατάσταση, ας φτιάξουμε δικά μας ΜΜΕ -είναι πανεύκολο σήμερα- και ας τους στείλουμε στον αγύριστο. Τα κακά, παρακμιακά σάπια και ετοιμόρροπα -πια- ΜΜΕ τα χτυπάς με υγιή, δημοκρατικά και αντικειμενικά ΜΜΕ. Όχι με βρισιές και πέτρες.
Ψάχνω στα δυο σάιτ της πλατείας Συντάγματος (real-democracy.gr και amesi-dimokratia.org) να βρω την είδηση για την Proton Bank και τον Λαυρεντιάδη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά -όπως και για πολλά άλλα θέματα. Πού είναι η ενημέρωση λοιπόν για μια είδηση που τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να αποκρύψουν; Και, χωρίς να θέλω να θίξω τον κόπο και την αξία των ανθρώπων που τα χειρίζονται, πώς γίνεται τα σάιτ της πλατείας Συντάγματος -που εκπροσωπούν χιλιάδες ανθρώπους και κάνουν κάλεσμα σε έναν ολόκληρο λαό-, να έχουν λιγότερους αναγνώστες από το μπλογκ μου; Κάτι γίνεται λάθος. Και τα λάθη τα διορθώνεις – δεν επιμένεις σε αυτά.
Από την στιγμή που αποφασίσαμε πως θα διαδηλώσουμε με ειρηνικό τρόπο και θα διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων μας, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Διαφορετικά, θα πέφτουμε συνέχεια πάνω στα ΜΑΤ, και θα δοκιμάζεται τόσο η επιλογή μας να διαδηλώνουμε ειρηνικά όσο και η μαζικότητα και η επιτυχία του κινήματός μας.
Είναι πολύ η σημαντική η φυσική παρουσία στις διαδηλώσεις αλλά ζούμε πια στον 21ο αιώνα. Είναι ωραίες και χρήσιμες οι διαδηλώσεις και οι πορείες αλλά ας σκεφτούμε ειλικρινά ποια είναι τα αποτελέσματά τους μέχρι σήμερα. Ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε την επανάσταση και την εξέγερση με τα δεδομένα της κοινωνίας του 1920.
Αντί να βάζουμε δεκάδες στόχους και να μην πετυχαίνουμε κανέναν από αυτούς, ας βάζουμε έναν στόχο κάθε φορά και ας περνάμε στον επόμενο στόχο, αφού πρώτα πετύχουμε τον προηγούμενο. Κι ας ξεκινήσουμε από έναν εύκολο -σχετικά- στόχο.
Ας πάψουμε να θεωρητικολογούμε και ας γίνουμε πρακτικοί και ουσιαστικοί. Μόνο έτσι θα είμαστε πραγματικά επικίνδυνοι και θα καταφέρουμε να φέρουμε κοντά μας όλους όσοι έχουν ακόμα αμφιβολίες για τις δυνατότητες του κινήματός μας.
Το συναίσθημα μας έβγαλε στους δρόμους, μας έφερε κοντά, μας ένωσε, μας έκανε δυνατούς. Τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Για να νικήσουμε.
Η πρόσκληση της μπάντας...
