Η καταστολή δεν έχει θέση στο δικό μας πλοίο... NoBorderCamp - Lesvos 2009

Η Λέσβος αποτελεί τα τελευταία χρόνια κεντρική πύλη εισόδου χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη. Στοιβάζονται σε μικρές πλαστικές βάρκες προσπαθώντας να περάσουν το υδάτινο σύνορο Τουρκίας - Ελλάδας. Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν ποτέ. Τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον 1.100 μετανάστες και πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο...

25-31 Αυγούστου 2009, να αποκτήσουμε από κοινού την εμπειρία της συνοριογραμμής.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ !!!

Το κείμενο είναι από το site του camp...

ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ...

ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ... ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ...

"ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΙΑΝΝΑ!!!"

MUSIC IS DOING JUST FINE...

Αναδημοσίευση από το εντεκα...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (18 ΙΟΥΝΙΟΥ)

18 Ιουνίου 1815.

11:30 πμ. 

Είναι η στιγμή που ακούγεται η πρώτη κανονιά σε μια μικρή πεδιάδα νοτίως των Βρυξελλών. Το κανόνι είναι γαλλικό και βάλλει εναντίον συμμαχικών θέσεων. Η πεδιάδα βρίσκεται κοντά στο χωριό Χαμηλονέρι (γνωστότερο όμως ως Waterloo) και είναι το σημείο της τελικής αναμέτρησης μεταξύ του Γαλλικού Αετού και του Βρετανικού Λέοντος. Ειδικότερα: ο Napoléon, έχοντας παραιτηθεί στα 1814 μετά από διαδοχικές ήττες (πρώτη φορά στην καριέρα του!) και μετά από έναν περίπου χρόνο βαρεμάρας και απραξίας στη νήσο Έλβα, λέει «Βαρέθηκα!... Πάω να πάρω πίσω τον αυτοκρατορικό μου θρόνο». Παίρνει μαζί του καμιά χιλιαριά γρεναδιέρους της φρουράς του, ξεμπαρκάρει μέρα-μεσημέρι κοντά στις Κάννες και σε χρόνο ρεκόρ ανεβαίνει στο Παρίσι με χιλιάδες στρατό, χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Η Ευρώπη χάσκοντας σαν ηλίθια και παραλυμένη από τον πανικό από την επιστροφή του «κοντού δεκανέα», στέλνει τα στράτα της να τον κάνουν «ντα!». Ο δουξ του Wellington παίρνει κάμποσους δικούς του Εγγλέζους και Σκοτσέζους, δανείζεται κάτι Βελγο-ολλανδούς και άλλους Γερμανούς, ενώ ο μπαρμπά-Μπλούχερ, ο αρχιστράτηγος-χούφταλο της Πρωσίας τρέχει να τον βοηθήσει στο Βέλγιο, όπου έχει μπουκάρει ο Napoléon. 18 Ιουνίου, Wellington και Napoléon βρίσκονται φάτσα ο ένας στον άλλο, αλλά σε πεδίο μάχης επιλεγμένο από τον Εγγλέζο. Κακό για τον Γάλλο, αλλά ο Γάλλος είναι Η Ιδιοφυία στην στρατηγική. Και έχει διπλάσια κανόνια… Ο Napoléon είχε ξεκινήσει ως υπαξιωματικός πυροβολικού κι όλες οι μάχες του είχαν δοθεί βάσει της οβίδας. Όμως… 17 Ιουνίου, πριν τη μάχη, άνοιξαν οι ουρανοί! Έβρεχε τόσο πολύ και όλο το βράδυ, ώστε το πρωί, άντρες και άλογα να βουλιάζουν στη λάσπη… Αποτέλεσμα: οι οβίδες έπεφταν στο χώμα, και αντί για «ΜΠΟΥΜ!» έκαναν «ΜΠΛΟΥΜ!». Δικαίως, ο Victor Hugo γράφει στους «Αθλίους» ότι μερικές σταγόνες βροχής άλλαξαν την τύχη της Ευρώπης. Χωρίς βροχή, η γαλλική επίθεση θα ξεκινούσε στις 6:00 πμ, θα είχε τελειώσει νικηφόρα ως το μεσημέρι, και όταν το απόγευμα θα έφταναν οι Πρώσοι του Μπλούχερ θα έβρισκαν του συμμάχους νικημένους και θα λακίζανε. Περιμένοντας όμως να στεγνώσει το έδαφος, η πρώτη βολή ρίχτηκε πολύ αργά, στις 11:30… Αυτή και μόνο η καθυστέρηση έφτανε για να χάσει ο Κορσικανός αυτοκράτωρ τη μάχη της ζωής του· αλλιώς, θα είχε νικήσει αναμφιβόλως (αν και, αργότερα, δεν θα μπορούσε να κρατηθεί παραπάνω στο θρόνο…) Αργά, κατά το σούρουπο, το μόνο που περίσσευε στο πεδίο του Waterloo ήταν το τελευταίο τετράγωνο Γάλλων γρεναδιέρων που περίμενε το τέλος του υπό τον στρατηγό Καμπρόν, που στην κραυγή των Εγγλέζων «Γενναίοι Γάλλοι, παραδοθείτε!» απάντησε… «Σκατάάάά!». 

18 Ιουνίου 1815.

 Η μέρα που καθόρισε την νεότερη σύγχρονη Ευρώπη.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (14 ΙΟΥΝΙΟΥ)

14 Ιουνίου 1645. 

Είναι μια ωραία καλοκαιρινή μέρα, κοντά στο χωριουδάκι του Naseby, στο Northamptonshire στο κέντρο της Αγγλίας. Όλα θα μπορούσαν να είναι όμορφα, αλλά δεν είναι: ο ξεροκέφαλος βασιλιάς της Αγγλίας, Charles ο 1^ος, επιμένοντας ηλιθιωδώς ότι είναι το απόλυτο αφεντικό του βασιλείου του (είναι βασιλιάς της Αγγλίας, αλλά και της Σκωτίας, που δεν έχει ακόμη ενωθεί με την Αγγλία), εξωθεί του μέλη του Parliament που αποτελείται κυρίως από εμπόρους και μεγαλοαστούς σε εμφύλιο πόλεμο. Το θέμα είναι αρκετά μπερδεμένο, διότι δεν συγκρούονται μόνο διαφορετικές τάξεις (αριστοκράτες εναντίον αστών) ή πολιτικές ιδεολογίες (απόλυτοι βασιλόφρονες εναντίον οπαδών του Parliament και του Συνταγματικού Χάρτη που περιόριζε τον Βασιλέα)· τίθεται και θέμα θρησκευτικό, καθώς ο Βασιλιάς είναι Καθολικός, ενώ η αγγλική κοινωνία είναι γεμάτη με φανατικούς αγγλικανούς, πολλούς πρεσβυτεριανούς και άλλους πουριτανούς. Μη με ρωτήσετε ποιοι υποστηρίζουν ποιους, διότι κι εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω! Το σίγουρο είναι ότι εκείνη την 14^η Ιουνίου, ο Νέος Πρότυπος Στρατός του Oliver Cromwell (Κοινοβουλευτικοί ή «Στρογγυλοκέφαλοι», λόγω του γελοίου κουρέματος τους) και ο στρατός του Βασιλιά υπό τον Πρίγκιπα Rupert (Cavaliers) έχουν παραταχθεί μούρη με μούρη και το πάνε για καβγά. Οι Cavaliers είναι λιγότεροι αλλά κατέλαβαν -κατά λάθος- έναν καλά προστατευμένο λόφο. Οι Στρογγυλοκέφαλοι μπορεί να μειονεκτούν στρατηγικώς, αλλά είναι περισσότεροι, οπλισμένοι με τα καλύτερα και πλέον μοντέρνα όπλα, καλοπληρωμένοι και το ιππικό τους, οι γνωστοί «Σιδηρόπλευροι» (όπως λέμε «και σίδερο στη μέση του»…), σαρώνει. Τέλος πάντων, στο τέλος της ημέρας, οι πουριτανοί Στρογγυλοκέφαλοι έχουν αφαλοκόψει ή αιχμαλωτίσει κάμποσους Cavaliers, ενώ ο Βασιλιάς με τον Rupert, μόλις που το έσκασαν για να συνεχίσουν ματαίως το πόλεμο. Αλλά ο πόλεμος έχει κερδηθεί από τους Πουριτανούς του Cromwell, που θα κυβερνήσει ως δικτάτωρ -αφού κόψει επισήμως το κεφάλι του Βασιλιά, στα 1649! Η βασιλεία θα επιστρέψει μετά τον θάνατο του Cromwell, αλλά κανένας βασιλιάς δεν θα έχει πια τόσα δικαιώματα στην Αγγλία. 

Η λεγόμενη «απόλυτη μοναρχία» μας τέλειωσε…

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ...

ΚΑΙ Α ΚΑΙ ΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ... 

ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (1 ΙΟΥΝΙΟΥ)

1^η Ιουνίου 1926.

Στο Γενικό Νοσοκομείο του Los Angeles, η κυρία Γκλάντυς Περλ Μπέικερ γεννάει την κόρη της, την Νόρμα Τζέιν Μόρτερσον· το σκανδιναβικό επώνυμο της οφείλεται σε ένα Νορβηγό μπαμπά, που θα χωρίσει οριστικά τη μαμά όταν η μικρή Νόρμα είναι δυο χρονών. Η μαμά, έτσι και αλλιώς καταθλιπτική και με άστατη ερωτική ζωή, αναγκάζεται να αφήνει την μικρή Νόρμα και τα δυο μεγάλα αδερφάκια της από ‘δω και από ‘κει… «Μα», θα μου πείτε «τι μας νοιάζει εμάς η μικρή Νόρμα;». Μας νοιάζει, διότι αυτό το κοριτσάκι με τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την εσωτερική ανασφάλεια και –όπως φαίνεται– την ανάγκη για προσοχή και αγάπη, θα γίνει σταδιακά μοντέλο, τραγουδίστρια, στάρλετ και τελικά το διαχρονικότερο σύμβολο του σεξ (τουλάχιστον για τον δυτικό πολιτισμό και για τον 20^ο αιώνα). Ναι, για την Marilyn σας λέω τόσην ώρα! Την Marilyn Monroe, το κορίτσι που στην σύντομη ζωή της, που κράτησε μόνο 36 χρόνια, 2 μήνες και 4 μέρες, απέδειξε –αν δεν επέβαλε– την αρέσκεια των αντρών για τις ξανθιές, παρουσιάστηκε γυμνή στο πρώτο τεύχος του Playboy, παντρεύτηκε τον «σοφολογιότατο» Arthur Miler (ομολογουμένως, μια ιδιαίτερα παράδοξη ένωση) και απασχόλησε πολλαχώς τις ΗΠΑ, είτε με τις ταινίες της, όπως στο «Εφτά χρόνια φαγούρα», με την σκηνή που το λευκό της φουστάνι σηκώνεται από τον αέρα που βγαίνει από μια σχάρα, είτε τραγουδώντας σκανδαλιστικώς… ξαναμμένη –για να μην πω τίποτα βαρύτερο– το «Happy birthday, Mr. President» στον Kennedy (η σχέση του οποίου με την Marilyn απασχόλησε και απασχολεί). Αρκούντως ζουμερή και χυμώδης, χωρίς να είναι και κάτι το εξωφρενικό, ήξερε να πλασάρει τον εαυτό της και να γίνει κυριολεκτικά ένα σύμβολο, εμφανίζοντας όμως και την αθωότητα, που ίσως να ήταν και το αληθινό, βαθύτερο της χαρακτηριστικό· διότι όπως είπαμε, ήταν κορίτσι στερημένο και με δύσκολη παιδική ηλικία. Αλλά αυτή είναι μια από τις πολλές ερμηνείες του σύγχρονου αυτού μύθου.

Happy Birthday, our dearest Marilyn!!!