ΣΚΙΤΣΟ...

Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ...

Φωτογραφίες που προέρχονται από έγκυρες πηγές μας αποκαλύπτουν την διαφορά μεταξύ Ομπάμα και Σαρκοζί...

Το μέγεθος μετράει τελικά?

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)

21 Απριλίου 1967. 

Ξημερώματα μεταξύ 5:00 και 5:30 περίπου, στην Αθήνα. Τη στιγμή ακριβώς που ο τυφεκιοφόρος πεζικού Παπαδόπουλος Ιωάννης, 80^ης ΕΣΟ, (Λούφα και Παραλλαγή του Νίκου Περάκη, 1984) επιστρέφει σκαστός στη στρατώνα στο παρατσάφ πριν το εγερτήριο, τα τανκς έχουν ήδη κατέβει στους δρόμους… Γιατί; Γιγάντια ερώτηση που απαιτεί τιτάνια απάντηση, η οποία για να δοθεί, χρειάζεται πλήρης και ακριβής γνώση της ελληνικής ιστορίας από το 1909 και εδώθε… Εμείς ας περιοριστούμε στο γεγονός ότι καθ’ όλη τη δεκαετία του ’50 με τον Παύλο και τη Φρειδερίκη στο παλάτι να κάνουν τις μαλακίες σερί, καμιά κυβέρνηση δεν στέκεται καλά· ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα (το «αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα», βεβαίως αποτελεί ανέκδοτο!). Όταν με το καλό πεθαίνει ο Παύλος και αναλαμβάνει ο Κοκός με συμβουλές της υπέροχης μητερόλας του, η κατάσταση φτάνει στο μη περαιτέρω. Ιουλιανή αποστασία από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου στα 1965, μετά μια κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα, μετά μα άλλη Τσιριμώκου… Αυτός ο τόπος είχε πάντα μια τεράάάάάάστια πολιτικοκοινωνική καθυστέρηση, οπότε το μόνο που χρειαζόταν και να τον αποτελειώσουν, ήταν μια δικτατορία. Ευτυχώς οι καλοί μας φίλοι Αμερικάνοι έχουν για όλα ένα σχέδιο και έτσι, στις 21 Απριλίου του 1967 (και ενώ έχουν προκηρυχτεί ξανά εκλογές για τα τέλη Μαΐου) οι συνταγματαρχίδιδες Παπαδόπουλος και Μακαρέζος και ο ταξίαρχος Παττακός έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη τεθωρακισμένων, τα μπάζουν στην πρωτεύουσα και… «κάμουν επανάσταση!» η οποία θα κρατήσει -για το καλό της πατρίδος και προς αποφυγήν του κομμουνιστικού κινδύνου- εφτά ολόκληρα χρονάκια διώξεων, δολοφονιών, εκτοπισμών, φάλαγγου και υπέροχου πολιτισμικού κιτς … 

Η Ελλάδα μπαίνει στο γύψο. Ακόμα προσπαθούμε να συνέλθουμε…  

Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ

STREET PARTY #2 στα Χανιά

-Ήντα κάνουν αυτοί; Ήντα street? Ήντα party?

Το πάρτυ ήταν πολύ καλό...

Είχε κόσμο, κέφι και καλή μουσική...

Άντε και το επόμενο να είναι καλοκαιρινό...

Φώτο του Tom Bobandil από το party... εδώ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)

15 Απριλίου 1452. 

Γύρω στις 22:00, σε έναν πύργο λίγο έξω από την Φλωρεντία, μια χωριατοπούλα γεννάει το μπάσταρδο του άρχοντα Piero Fruosino di Antonio da Vinci, υψηλόβαθμου στελέχους της φλωρεντινής δημοκρατίας. Παρ’ ότι μπάσταρδο και παρ’ όλο που ο μπαμπάς του θα αποκτήσει ένα σωρό άλλες γυναίκες και ένα κάρο παιδιά, αναγνωρίζεται σαν κανονικό παιδί του, αν και δεν θα νομιμοποιηθεί ποτέ. Αυτό βέβαια δεν έχει και μεγάλη σημασία… Σημασία έχει ότι ο πιτσιρίκος, αν και δεν έμαθε σωστά λατινικά, όπως το επιβάλλει η εκπαίδευση της εποχής, ζώντας στην εξοχή, χώνει παντού την μύτη του, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα. Όταν ο μπαμπάς του βλέπει κάτι σχεδιάκια  και καρικατούρες του γιόκα του, παθαίνει κολούμπρα και τον πηγαίνει στον μεγάλο ζωγράφο και τεχνίτη της Φλωρεντίας, Βερρότσο: «Μπάρμπα-Βερρότσο, ο μικρός φτιάχνει συνέχεια τέτοια, λες να σκαμπάζει από σχέδιο;». Ο Βερρότσο αρπάζει επί τόπου τον μικρό και τον κάνει μαθητευόμενο ζωγράφο…  Η συνέχεια είναι εκνευριστικά παρούσα ακόμη και στις μέρες μας: La Jocanda, Ο Μυστικός Δείπνος, Ο Άνθρωπος του Vitruvius, ανεμόπτερα και ιπτάμενες μηχανές, υποβρύχια και σκάφανδρα, μηχανήματα και εφευρέσεις κάθε είδους… Η εποχή στην οποία μεγάλωσε ο μπέμπης ήταν η Αναγέννηση, που ζητούσε από τον άνθρωπο να είναι «παγκόσμιος» (homo universalis), να ξέρει από όλα· για αυτό και ο δικός μας ήταν ζωγράφος, γλύπτης, μουσικός, ποιητής, ίσως φιλόσοφος, σίγουρα εφευρέτης, πολιτικός και πολεμικός μηχανικός, ανατόμος, φυσιοδίφης κλπ, κλπ,… αν και δεν είχε μάθει καλά λατινικά!

Χρόνια πολλά Leonardo Da Vinci και να τα χιλιάσεις!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΣΙΤΗ

ΘΥΜΑΡΙ, ΡΙΓΑΝΗ ΚΑΙ ΜΕΝΤΑ...

«Θυμάρι, ρίγανη και μέντα, και όχι σκουπίδια, μπάτσους και τσιμέντα»

Από πορεία προς το δημαρχείο Αθηνών για τους ελεύθερους χώρους.

Δείτε εδώ

Σκίτσο...

Αναδημοσίευση από "στο περιθώριο"

STREET PARTY #2 - ΧΑΝΙΑ (ΗΝΤΑ STREET?, ΗΝΤΑ PARTY?)

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ !!!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΔΙΑΚΕΔΑΣΗ!!!

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)

12 Απριλίου 1861.

Γύρω στις 4:30 τα ξημερώματα, κανόνια και ολμοβόλα αρχίζουν να χτυπούν το οχυρό Σάμτερ που φυλάει την είσοδο του λιμανιού του Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα. Τίνος είναι τα κανόνια; Των Αμερικάνων. Και ποιοι είναι μέσα στο οχυρό; Αμερικάνοι! Έχετε δίκιο: ή κάτι δεν πάει καλά εδώ γύρω, ή πρόκειται για εμφύλιο –οπότε, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εδώ γύρω. Και πράγματι: οι διαφορές μεταξύ βόρειων και νότιων πολιτειών των ΗΠΑ ήσαν κάμποσες εδώ και καιρό, αλλά το ζήτημα της δουλείας βασανίζει την κοινή γνώμη περισσότερο από ποτέ· ειδικά από τότε που το Κάνσας έγινε πολιτεία της Ένωσης. Στην πραγματικότητα όμως, η δουλεία δεν είναι παρά μια πρόφαση: οι Βόρειοι, αστοί και βιομήχανοι, δεν συνεννοούνται με τους Νότιους, παλιούς αριστοκράτες και μεγαλογαιοκτήμονες. Απλουστεύοντας την κατάσταση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το νέο (ο Βορράς) αντιτίθεται στο παλιό (ο Νότος), που αντιστέκεται. Όταν ο Λίνκολν, προεκλογικά ταγμένος υπέρ της κατάργηση της δουλείας (χωρίς απόλυτες δεσμεύσεις πάντως) εκλέγεται και επισήμως πρόεδρος στα 1860, αρχίζουν οι σοβαρές φασαρίες. Μέχρι τον Μάρτιο του 1861, 7 πολιτείες έχουν διαπράξει το αδιανόητο: αποσχίζονται από την Ένωση, σχηματίζοντας τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής, οργανώνοντας εθνοφυλακές και καταλαμβάνοντας όλα τα οπλοστάσια της Ένωσης. Όταν η εθνοφυλακή του Τσάρλεστον ζητάει από τον ταγματάρχη Άντερσον, διοικητή του οχυρού Σάμτερ να παραδοθεί, εκείνος τηλεγραφεί στον Πρόεδρο : «Θείο Λίνκολν, οι Νότιοι με λένε “Παραδώσου!”, να παραδοθώ;». Ο Πρόεδρος απαντάει: «Χάζεψες τελείως; Αν παραδοθείς και φύγεις, θα νομίσουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν! Να μείνεις!». Ο Άντερσον λοιπόν μένει· έχει όμως μόνο 68 άντρες και όταν οι Νότιοι αρχίζουν τον βομβαρδισμό, σταματούν μετά από 46 ώρες… Ευτύχημα: κανένας φαντάρος από καμιά πλευρά δεν έχει πάθει κάτι. Δυστύχημα: αυτό το κανονίδι σηματοδοτεί την έναρξη του Εμφυλίου πολέμου… 4 στρόγγυλα χρόνια αίματος, φρίκης και απόλυτης καταστροφής για μάχιμους και αμάχους…

Το τέλος της αθωότητας των Ηνωμένων Πολιτειών


κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ

AM I PUNK, OR WHAT?

PUNKS...



IS NOT...


DEAD!!!

ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ... ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ...

Η ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΜΑΣ... (ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ - ΧΑΙΝΗΔΕΣ)

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΟ...

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ #3

2 Απριλίου 1792.

Στην δυτική όχθη του Ατλαντικού είναι ένα νεαρό κράτος, που το λένε Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αυτές οι πολιτείες ήσαν επί πολλές δεκαετίες αποικίες του Βρετανικού στέμματος. Ώσπου μιαν ωραία πρωία, οι άποικοι (ή γιάνκηδες, ή ηπειρωτικοί) αποφάσισαν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Αγγλία –για την ακρίβεια, όχι μια ωραία πρωία· τους τα είχαν μαζεμένα οι γιάνκηδες: μια οι φόροι, μια τα χαρτόσημα, μια το τσάι… Όπως θα γνωρίζετε λοιπόν, έκαναν ένα ωραίο πόλεμο (και όχι επανάσταση, όπως νομίζουν μερικοί· αλλά αυτή είναι άλλη και μακροσκελής κουβέντα…), χτυπήθηκαν άσχημα με τους Εγγλέζους, νικήθηκαν πολύ στην αρχή, αλλά στο τέλος νίκησαν περισσότερο. Δηλαδή, νίκησαν εντελώς. Το επίσημο φινάλε, με χαρτιά, ρήτρες και τζίφρες εγράφη στα 1783. Και τώρα, εννέα χρόνια αργότερα, το κράτος ακόμη δημιουργεί θεσμούς, φτιάχνει δομές και νόμους… Υπάρχει ένα ζήτημα, ανάμεσα στα άλλα, που πρέπει να διευθετηθεί: τι νόμισμα θα χρησιμοποιούν οι πολιτείες του κράτους; Μέχρι στιγμής, όλοι αποδέχονταν ως νομισματική μονάδα στις συναλλαγές τους, το ισπανικό δολάριο, και πρόσφατα το Κογκρέσο ενέκρινε επισήμως την χρήση του εν λόγω νομίσματος. Ε, λοιπόν, ο Alexander Hamilton, γραμματέας θησαυροφυλακίου (δηλαδή, υπουργός οικονομικών) συντάσσει και καταθέτει στο Κογκρέσο την Coinage Act (ας πούμε, «πράξη νομισματοκοπίας»). Η πράξη περνάει στη Βουλή και στις 2 Απριλίου 1792, γεννάται μια μεγάλη συμφορά που θα βασανίσει τον κόσμο σε μελλοντικές δεκαετίες.

Καλώς μας ήρθε το δολάριο…

το κείμενο είναι του ΘΕΡΣΙΤΗ