21 Απριλίου 1967.
Ξημερώματα μεταξύ 5:00 και 5:30 περίπου, στην Αθήνα. Τη στιγμή ακριβώς που ο τυφεκιοφόρος πεζικού Παπαδόπουλος Ιωάννης, 80ης ΕΣΟ, (Λούφα και Παραλλαγή του Νίκου Περάκη, 1984) επιστρέφει σκαστός στη στρατώνα στο παρατσάφ πριν το εγερτήριο, τα τανκς έχουν ήδη κατέβει στους δρόμους… Γιατί; Γιγάντια ερώτηση που απαιτεί τιτάνια απάντηση, η οποία για να δοθεί, χρειάζεται πλήρης και ακριβής γνώση της ελληνικής ιστορίας από το 1909 και εδώθε… Εμείς ας περιοριστούμε στο γεγονός ότι καθ’ όλη τη δεκαετία του ’50 με τον Παύλο και τη Φρειδερίκη στο παλάτι να κάνουν τις μαλακίες σερί, καμιά κυβέρνηση δεν στέκεται καλά· ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα (το «αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα», βεβαίως αποτελεί ανέκδοτο!). Όταν με το καλό πεθαίνει ο Παύλος και αναλαμβάνει ο Κοκός με συμβουλές της υπέροχης μητερόλας του, η κατάσταση φτάνει στο μη περαιτέρω. Ιουλιανή αποστασία από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου στα 1965, μετά μια κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα, μετά μα άλλη Τσιριμώκου… Αυτός ο τόπος είχε πάντα μια τεράάάάάάστια πολιτικοκοινωνική καθυστέρηση, οπότε το μόνο που χρειαζόταν και να τον αποτελειώσουν, ήταν μια δικτατορία. Ευτυχώς οι καλοί μας φίλοι Αμερικάνοι έχουν για όλα ένα σχέδιο και έτσι, στις 21 Απριλίου του 1967 (και ενώ έχουν προκηρυχτεί ξανά εκλογές για τα τέλη Μαΐου) οι συνταγματαρχίδιδες Παπαδόπουλος και Μακαρέζος και ο ταξίαρχος Παττακός έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη τεθωρακισμένων, τα μπάζουν στην πρωτεύουσα και… «κάμουν επανάσταση!» η οποία θα κρατήσει -για το καλό της πατρίδος και προς αποφυγήν του κομμουνιστικού κινδύνου- εφτά ολόκληρα χρονάκια διώξεων, δολοφονιών, εκτοπισμών, φάλαγγου και υπέροχου πολιτισμικού κιτς …
Η Ελλάδα μπαίνει στο γύψο. Ακόμα προσπαθούμε να συνέλθουμε…
Κείμενο του ΘΕΡΣΙΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου