ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ

... Ο Μπόγκαρντ, η femme fatale
και οι οικογενειακές μου διαστροφές…


Μαύρο κολάν τσιτωμένο στους γλουτούς, μπλούζα μαύρη ζιβάγκο, μαλλιά μαύρα πυκνά σγουρά, χυμένα στους ώμους, επιδερμίδα λευκή ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται κάτω από το άσπρο φως του φωτιστικού στο γραφείο μπροστά απ’ το παράθυρο. Η κουρτίνα είναι τραβηγμένη και η βλάστηση του κήπου δίνει την τέλεια ψευδαίσθηση της ζούγκλας που ταιριάζει σ’ ένα αγρίμι σαν κι αυτή . Κινείται στο χώρο αργά και μεθοδικά και θα νόμιζα ότι αγνοεί εντελώς την παρουσία μου αν πότε πότε δεν μου έριχνε ένα άγριο βλέμμα συνοδευόμενο από κάποια ερώτηση που δυστυχώς δεν μπορώ ν’ ακούσω. Είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ και αισθάνομαι τα μάτια και τ’ αυτιά μου καλυμμένα με βαζελίνη. Φυσικά, αυτό είναι ένα σύμπτωμα της κατάστασης που βρίσκομαι και η οποία υπό άλλες συνθήκες θα μ’ έκανε να νιώσω πολύ άβολα αλλά σήμερα χάρη σ’ αυτή τίποτα δε με κάνει να νιώθω άβολα . Το ξέρω πολύ καλά ότι μπορεί να ακούγομαι μελό αλλά κάτι τέτοιες στιγμές γουστάρω να γίνομαι μελό.
Από μικρός έλεγα πάντα -και γι’ αυτό με κορόιδευαν όλοι στη γειτονιά- πως ήθελα να βρω μια γυναίκα να αγαπήσω , να πιστέψω σ’ αυτήν , και να πεθάνω γι’ αυτήν. Πείτε ό,τι θέλετε αλλά εγώ τότε το πίστευα και είχα και λόγους για να το κάνω. Βλέπετε είχα την τύχη -ή την ατυχία- να μεγαλώσω δίπλα σ’ ένα πατέρα που λάτρευε τον Μπόγκυ κι έτσι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου με νανούριζαν οι βελούδινες φωνές των εκθαμβωτικών συμπρωταγωνιστριών του με τα θελκτικά χείλη και πάντα ένα τσιγάρο μετέωρο στο χέρι . Βέβαια σ’ αυτή τη λατρεία του συνέβαλε σημαντικά και η παρουσία –ή μάλλον η απουσία- της μητέρας μου η οποία ήταν ίσως -τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα- ο ορισμός της femme fatale . Αυτή η πανούργα γυναίκα είχε καταφέρει μέσα στα τέσσερα χρόνια που έμεινε μαζί με τον πατέρα μου να του προκαλέσει τόση ζημιά όση δεν του προκάλεσε ούτε ο τύφος που είχε περάσει στα εννιά του και ο οποίος βέβαια τον είχε αφήσει στείρο . Με πατέρα λοιπόν Αμερικάνο και μάνα Ελληνίδα η κυρία, έφτασε στο μικρό χωριό μας κάπου στις αρχές του εβδομήντα ξεπεσμένη χίπισσα και γύρω πριν τα τριάντα αλλά με το κορμί και τη ζωηράδα μιας εικοσάχρονης . Η ίδια έλεγε ότι αγαπάει πολύ «το Ελλάντα» και γι’ αυτό ήρθε να μείνει μόνιμα στο πατρικό της απ’ το οποίο έφυγε μόλις πέντε χρονών .Οι κακές γλώσσες απ’ την άλλη μιλούσαν για το ξάφρισμα της μισής περιουσίας του γέρου της στα ναρκωτικά και την εξορία αυτής από το γέρο στην Ελλάδα μιας και είχε ήδη αρχίσει να λερώνει τ’ όνομα τους κι ο μικρός γιος ήταν αρκετά μεγάλος για να αναλάβει το εργοστάσιο με τα καπάκια . Ζουμερή λοιπόν και κωλοπετσωμένη η μάνα μου , άβγαλτος και γόης του χωριού ο -λέμε τώρα- πατέρας μου δεν άργησαν να γνωριστούν και να ερωτευτούν . Πέρασαν κάπου ένα μήνα μαζί όλο μέλι και γάλα και βόλτες στα κατσάβραχα και τα τρία αδέρφια του -λέμε τώρα- πατέρα μου άρχισαν να του πετούν υπονοούμενα για γάμο. Κάπου εδώ να σημειώσω πως ο -λέμε τώρα- πατέρας μου δεν ήταν τότε πάνω από είκοσι και πως υπό κανονικές συνθήκες ποτέ δεν θα τον προξένευαν σε μια γυναίκα σαν την Ρόζα (ξέχασα να σας πω πως έτσι έλεγαν τη μάνα μου, Ρόζα-Κλαίρη, και τον -λέμε τώρα-πατέρα μου Θανάση) αλλά υπήρχε και το πρόβλημα με την υγεία που σας είπα πιο πάνω και το οποίο δεν είχε μαθευτεί ακόμη στο χωριό, μα κάποια στιγμή θα μαθευότανε και μετά άντε να τον παντρέψουν .
«Να παντρευτεί ο Θανασάκης, να παντρευτεί , να πάρει και τα δύο διαμερίσματα στην Αθήνα» έλεγαν τότε οι μαλάκες κι ο Θανασάκης
-μεγαλύτερος μαλάκας- άλλο που δεν ήθελε (ας μη μιλήσω για τη συμφεροντολόγα τη Ρόζα) .
Παντρεύτηκαν λοιπόν και μέσα σε δύο μήνες μετακόμισαν στην Αθήνα και για ένα χρόνο όλα πήγαιναν καλά ώσπου ξαφνικά μια ωραία μέρα η Ρόζα εξαφανίστηκε . Ο κακομοίρης ο Θανάσης δεν είπε τίποτα σε κανέναν και τα βράδια που τέλειωνε απ’ το εργοστάσιο με τις κονσέρβες καθόταν μόνος του σπίτι κι έπινε ατελείωτα .
Αυτό κράτησε τρεις ολόκληρες εβδομάδες κι ένα πρωί η Ρόζα έτσι ξαφνικά όπως εξαφανίστηκε, εμφανίστηκε πάλι . Ο Θανάσης τη συγχώρεσε και την ξαναδέχτηκε γιατί την αγαπούσε ο καημένος κι όταν μετά δύο μήνες αυτή του είπε πως ήταν έγκυος αυτός πέταξε απ’ τη χαρά του κι ούτε που σκέφτηκε τίποτα πονηρό γιατί αγνοούσε ο μωρός πως ήταν τρόμπας . Ο μπέμπης αυτός όπως καταλάβατε καλά ήμουν εγώ και χάρη σε μένα το τραγικό αυτό ζευγάρι έμεινε μαζί για άλλα περίπου τρία χρόνια , μέχρι δηλαδή να μεγαλώσω κάπως , όπου τότε πλέον η Ρόζα μας παράτησε για τα καλά κι έφυγε μ’ έναν περίεργο τύπο στον οποίο (αν κρίνω απ’ τις περιγραφές του -λέμε τώρα- πατέρα μου) κανείς δεν είπε πως το Woodstock είχε περάσει ανεπιστρεπτί εδώ και χρόνια. Η μέρα της οριστικής εγκατάλειψης ήταν 23ης Σεπτέμβρη και το ξέρω αυτό καλά γιατί είναι η μέρα που ο -λέμε τώρα- πατέρας μου πίνει πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες -τις άλλες μέρες απλώς δεν βλέπει μπροστά του - και διηγείται την ιστορία ίσα με εκατό φορές -τις άλλες μέρες περιορίζεται μόνο στο να περιγράφει πως έτρωγε, πως κάπνιζε και πως πηδιότανε η μάνα μου (στα τέσσερα και να τον καρφώνει στα μάτια) - .
Αυτά λοιπόν συνοπτικά για την οικογένεια μου για να καταλάβετε ποιες είναι οι καταβολές μου και γιατί έλεγα -και συνεχίζω να λέω- μαλακίες του τύπου «θέλω να βρω μια γυναίκα να κλπ,κλπ,κλπ » . Αν και αξίζει να πω πως μ’ αυτή και με άλλες παρόμοιες αηδίες έριχνα τα κορίτσια στην εφηβεία μου κι ας με κορόιδευαν όλοι οι υπόλοιποι . Κάπου εδώ έχετε χάσει ολοκληρωτικά την ψυχραιμία σας και έχετε αρχίσει να αναρωτιέστε γιατί σας είπα την ιστορία . Οι λόγοι φυσικά είναι απλοί και είναι δύο: πρώτον επειδή είμαι φλύαρος και δεύτερον για να δικαιολογήσω με βάση το τραυματικό παρελθόν μου τη μαζοχιστική συμπεριφορά μου απέναντι στις γυναίκες και να μην εκπλαγείτε όταν σας πω ότι εγώ εδώ και μισή ώρα θέλω να πεθάνω γι’ αυτή τη δίμετρη χυμώδη γκόμενα που αγάπησα και που τριγυρίζει στο σπίτι μου και που προφανώς μπήκε για να το διαρρήξει και που με την αγενή μου συμπεριφορά την έκανα να με πυροβολήσει στο στομάχι . Τι να κάνουμε ; Αυτά έχουν οι μεγάλοι έρωτες -ιδίως οι κεραυνοβόλοι-...




Στο Νίκο Νικολαίδη που μας άφησε τόσο πρόωρα…



Γράψτε σχόλια και θα του μεταφερθούν.... ή στείλτε στο srg153@yahoo.gr